1. Η ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη, αναδεικνύει και τις διαφορές προσεγγίσεις κεντρικών εταίρων στη Συμμαχία της Δύσης. Πως την ερμηνεύεται;
Απλά, γιατί παίζουν με τη φωτιά. Η Λιβύη μπορεί να εξελιχθεί σε νέο Αφγανιστάν ή νέο Ιράκ.
Ακόμα όμως και απλοί άνθρωποι είναι μπερδεμένοι. Οι ιμπεριαλιστές κατασκευάζουν ένα τεχνητό δίλημμα, ώστε η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στη μαζική σφαγή των εξεγερμένων από ένα νικητή Καντάφι να παρουσιάζεται η στρατιωτική επέμβαση που τελικά αποβλέπει στα λιβυκά πετρέλαια.
Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να διευρύνουν την παγκόσμια στήριξη στην επέμβαση και ακόμα όσοι για λόγους αρχής καταδικάζουν την επέμβαση να το κάνουν με βαριά καρδιά, με αποχή από δυναμικές διαμαρτυρίες. Κανείς όμως δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα και στο κατασκευασμένο δίλημμα.
Όχι στον Καντάφι. Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όχι στην ελληνική συμμετοχή.
Δημοκρατία και Ειρήνη για τον λαό της Λιβύης.
Υπήρχε και υπάρχει ειρηνική λύση, ακόμα και σήμερα, όσες μεγάλες δυσκολίες κι αν χρειάζεται να ξεπερασθούν. Με την παρέμβαση και μεσολάβηση της Ρωσίας, της Κίνας ή των άλλων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας που απείχαν. Με τη δέσμευση της διεθνούς κοινότητας για αναγνώριση των εξεγερμένων ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης αμέσως μετά από την διοργάνωση γνήσιων εκλογών. Με τη διάθεση στις αρχές της Βεγγάζης καταθέσεων της οικογένειας Καντάφι σε ξένες τράπεζες.
Πάνω απ’ όλα όμως, η λύση μπορεί να προέλθει από την δημιουργία ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης και στήριξης των λαϊκών εξεγέρσεων στην Αραβία και όπου αλλού συμβούν.
2. Και πως κρίνεται, τη στάση της Ελλάδας σ΄ αυτή την επιχείρηση; Θεωρείται ότι υπάρχουν φόβοι από την εμπλοκή μας;
Ασφαλώς. Μια καχεκτική, αδύναμη, μισοδιαλυμένη κοινωνικά Ελλάδα σημαίνει ότι έχει χάσει το σημαντικότερο έρεισμα και για την εξωτερική της πολιτική, που είναι η οικονομική δύναμη. Με τη συμμετοχή της τώρα μέσω των βάσεων και των διευκολύνσεων στις ενέργειες των ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας σημαίνει το λιγότερο ότι θέτει εν κινδύνω και τις σχέσεις της με δεκάδες χώρες από τον μουσουλμανικό κόσμο. Υπάρχει μια πολιτική υποτέλειας, επιπολαιότητας και καιροσκοπισμού από τον έλληνα πρωθυπουργό, που σήμερα τάσσεται υπέρ της επέμβασης, ενώ πριν μήνες επιδείκνυε στον λίβυο δικτάτορα το προσωπικό του άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες της φυλής Καντάφι και της φυλής Παπανδρέου.
3. Σήμερα και αύριο οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα ασχοληθούν και πάλι με τα ζητήματα της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας. Μετά τη Σύνοδος της 11ης Μαρτίου, και τα αποτελέσματά της, που παρουσιάστηκαν ως επιτυχία από την ελληνική κυβέρνηση, τι άλλο πρέπει να περιμένουμε…
Στις 11 Μάρτη 2011 και εν συνεχεία σήμερα και αύριο, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ, αποφασίζουν να υποτάξουν την πολιτική εξουσία των χωρών μελών της ευρωζώνης στις επιταγές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το Σύμφωνο αυτό, στο οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου προσχωρεί με τυμπανοκρουσίες, μεταξύ άλλων, επιτάσσει: Την κατοχύρωση, των δημοσιονομικών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας, με συνταγματική διάταξη ή με νόμο πλαίσιο. Την υποβολή κάθε χρόνο από τον κάθε αρχηγό κράτους ή κυβέρνησης συγκεκριμένων εθνικών δεσμεύσεων, η υλοποίηση των οποίων θα παρακολουθείται το επόμενο 12μηνο από τη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης, με βάση σχετική έκθεση της Κομισιόν. Θα έχουμε δηλαδή κάθε χρόνο και για δεκάδες χρόνια την επιβολήετήσιων ευρωπαϊκών μνημονίων και μια μόνιμη θεσμική διαδικασία ελέγχου, που μας μετατρέπει σε χώρα πλήρως υποτελή.
Σε σχέση με την εξέλιξη των μισθών και την βιωσιμότητα των συντάξεων, της υγειονομικής περίθαλψης και των κοινωνικών παροχών, την διαμόρφωση κοινής ενιαίας βάσης φορολογίας επιχειρήσεων, μιλάμε για πλήρη κατάλυση του Κοινωνικού Κράτους.
Όλα αυτά, συνιστούν το μεγαλύτερο πλήγμα στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η κυβέρνηση Παπανδρέου εκχώρησε την πολιτική εξουσία στους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και αποδέχτηκε την εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των εδαφών της χώρας. Αποδεικνύεται έτσι σε μια κυβέρνηση επικίνδυνη για τη χώρα και το λαό, που πρέπει να φύγει το συντομότερο. Δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να υπογράψει την υποταγή της χώρας σ’ αυτό το Σύμφωνο-έκτρωμα.