ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ – ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς, 30.10.2011
Διαβάζοντας κείμενα των τελευταίων ημερών, τρία αποσπάσματα απ’ αυτά μου φάνηκαν περιβλημένα χαρακτήρα motto - σε ότι διακυβεύεται σήμερα.
Το πρώτο ανήκει στον Ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο, από ομιλία του 1955: Σε φοιτητές που, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή Αντίσταση, αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα της («αδελφοκτόνας») ιταλικής.
Το δεύτερο είναι από άρθρο του Ταρίκ Αλί με τίτλο «Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε όπως οι Γάλλοι;» (Guardian, 19.10.2010). Το άρθρο κλείνει με αναφορά στο ποίημα «Η μάσκα της αναρχίας» (1832) του Σέλει, γραμμένο για τη «σφαγή του Πέτερλου» (1819). Τότε ο στρατός είχε χτυπήσει ειρηνική συγκέντρωση 80.000 εργατών κι εργατριών στο Μάντσεστερ, αφήνοντας πίσω του 16 νεκρούς και 700 τραυματίες: Στο κλίμα πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και μαζικής ανεργίας με το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων, απαιτούσαν μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα υπέρ των «κάτω». Στο ποίημα η αναρχία ταυτίζεται με «το Θεό, το Βασιλιά, το Νόμο».
Το τρίτο, από συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου (Εποχή, 24.10.2010).
Παραθέτω τα αποσπάσματα:
«Η ιστορία είναι ένα πυκνό και δύσβατο δάσος όπου μερικές φορές δεν υπάρχει παρά μόνο ένα μικρό μονοπάτι που να οδηγεί στον ανοιχτό ορίζοντα. Στις κρίσιμες στιγμές μας θέτει μπροστά σε σκληρές εναλλακτικές επιλογές. Ή από δω ή από κει.» (Μπόμπιο).
«(Στη Γαλλία) τι θεσπέσιο θέαμα: μαθητές να διαδηλώνουν υπέρ των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των ηλικιωμένων!» (Αλί). «Μπορεί σε μερικούς να φαινόμαστε τρελλοί… Πιστεύω όμως ότι πρέπει να είμαστε τρελλοί, αν αφήσουμε τη φαντασία μας να συναντήσει τις απωθημένες επιθυμίες της κοινωνίας.» (Αλαβάνος)
Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του. Τα δικά μου:
Όταν η ιστορία «συμπυκνώνεται» τόσο ώστε να αποκτάς αίσθηση της στην καθημερινή ζωή και στην «ατομική» σφαίρα, δε χρειάζεται να χτυπήσουν άλλες καμπάνες για να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να πάρεις θέση: Σε ό,τι γίνεται γύρω σου και με ό,τι υλικό υπάρχει διαθέσιμο, ανεξάρτητα από (κι ίσως ένα παραπάνω και λόγω) ό,τι λάθη έχουν γίνει. Η πάλη «δι’ αντιπροσώπων» είναι χλωμό υποκατάστατο της κοινωνικής δυναμικής που πυροδοτεί η πραγματική κίνηση των ανθρώπων (κι όχι οι δημοσκοπικές αποτυπώσεις στάσεων τους.) Οι μεγαλύτεροι που αποσύρθηκαν σπίτι μέσα απ’ τις περιπέτειες των τριών τελευταίων δεκαετιών και οι νεώτεροι που έμαθαν να μην πιστεύουν σε τίποτα, ούτε στην ίδια τους τη δύναμη, καλούνται να πάρουν την υπόθεση τους στα χέρια τους. Μικρότερους και μεγαλύτερους, μας δίνουν ελπίδα οι αναλαμπές των τελευταίων χρόνων. Ακόμα κι αν, όπως στο ποίημα του Σέλευ, η ανθρωποποιημένη Ελπίδα εμφανίζεται σαν ένα κορίτσι που μοιάζει πολύ με την Απελπισία. Ακόμα κι αν μας παίρνουν για τρελούς. Προκειμένου να γίνει δυνατό, συναντώντας τις «απωθημένες επιθυμίες της κοινωνίας», να βρεθεί το «μονοπάτι που οδηγεί στον ανοιχτό ορίζοντα».
Ή, σύμφωνα με το ποίημα του Σέλευ: «Όσοι ανείπωτα πονάτε /βλέποντας τη χαμένη σας πατρίδα / να την πουλάνε, να την αγοράζουν /για το χρυσάφι, για το αίμα…/ εγερθείτε…/ Είστε πολλοί - είναι λίγοι.»
*************************************************************************************************************
O KΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς, 23.10.2010 δημοσιεύθηκε στον ''ΔΡΟΜΟ'' 23/10/2010
Σε κείμενα ποικίλης ύλης κατονομάζεται η ασπρόμαυρη φωτογραφία που «έδωσε» το βασικό εικαστικό σήμα της προεκλογικής καμπάνιας της «Ελεύθερης Αττικής»: «Το παιδί, η θάλασσα και η πέτρα». Αντίθετα όμως με ότι συμβαίνει με τα έργα τέχνης, σχεδόν σε κανένα απ’ αυτά δεν κατονομάζεται ο δημιουργός της: Σαν να είναι έργο αγνώστου ή συλλογικό, ή σαν να πρόκειται για έργο τόσο γνωστό, που ανήκει αυταπόδεικτα στην παγκόσμια κληρονομιά.
Επειδή όμως κανένα από τα παραπάνω ενδεχόμενα δεν είναι σωστό στην περίπτωση μας και οι καλλιτέχνες, ιδιαίτερα όταν αφιερώνουν δωρεάν τα έργα και τις δραστηριότητες τους σε μια συλλογική προσπάθεια, το μόνο που περιμένουν είναι αυτή η αναγνώριση, αισθάνομαι την ανάγκη να κατονομάσω το δημιουργό της φωτογραφίας: Είναι ο οικονομολόγοςΠερικλής Αντωνίου, που ασχολείται δεκαετίες με την καλλιτεχνική φωτογραφία αφιερώνοντας σχεδόν καθ΄ ολοκληρία δωρεάν τους καρπούς της φωτογραφικής του τέχνης σε συλλογικές προσπάθειες. Είτε πρόκειται για τη μονογραφία του Βλέμματα μοναξιάς με φωτογραφίες από τους πολέμους στα Βαλκάνια (κυκλοφόρησε από το «Καραβάνι Αλληλεγγύης») είτε για την περυσινή έκθεση φωτογραφίας από κοινού με τον φωτορεπόρτερ της Ελευθεροτυπίας Σπύρο Τσακίρη για την καθημερινή ζωή στα ερείπια της Γάζας μετά απ’ την επιδρομή του Ισραήλ (συνόδευαν την πρώτη αποστολή, και πάλι του «Καραβανιού», που μπόρεσε να σπάσει τον αποκλεισμό μέσω Αιγύπτου).
Λίγο επίσης συνειδητοποιήθηκε από τα «λιτά» δημοσιεύματα του τύπου ότι ο Αντωνίου πέρυσι το Πάσχα παραλίγο να γίνει «μάρτυρας» της τέχνης του πηγαίνοντας φυλακή. Όχι στα ματωμένα Βαλκάνια ή στη Γάζα, αλλά στο σύγχρονο Λονδίνο με τον πλέον σύγχρονο τρόπο. Φωτογραφίζοντας σκηνές πλήθους μέσα στο μετρό της βρετανικής μητρόπολης, βρέθηκε (μετά από καταγγελία «αγανακτισμένου» πολίτη, που θεώρησε ότι προσβάλλεται η ιδιωτικότητα του) κρατούμενος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας: Mετά από πολύωρη ανάκριση, διανυκτέρευσε σε κελί και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο αυτόφωρο. Ακόμα λιγότερο γνωστό είναι ότι ο Περικλής αθωώθηκε σε ρητή δικάσιμη, μετά και από κινητοποίηση Βρετανών καλλιτεχνών και θεωρητικών της φωτογραφίας, που μπορεί να μην ήξεραν τη δουλειά του, είχαν όμως διαγνώσει σωστά τον κίνδυνο με μια δικαστική απόφαση [στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο η απόφαση δημιουργεί δίκαιο!] να μπει τέρμα στη «φωτογραφία του δρόμου»: Την πιο σημαντική ίσως κληρονομιά μιας ανατρεπτικής φωτογραφικής τέχνης του 20ου αιώνα. Και, ω! η ειρωνεία της ιστορίας, αυτά στο Λονδίνο, όπου ο «Μεγάλος Αδερφός» φωτογραφίζει κάθε πολίτη χωρίς την άδεια του καθημερινά κατά μ.ο. 300 φορές… Ακόμα λιγότερο γνωστό είναι ότι την παραμονή της δίκης του στο Λονδίνο, έξω απ’ τη Βρετανική Πρεσβεία στην Αθήνα βρέθηκαν 100 (άγνωστοι του) διαμαρτυρόμενοι Έλληνες φωτογράφοι.
Η φωτογραφία «Το παιδί, η θάλασσα και η πέτρα» πρωτοεκτέθηκε σε ατομική έκθεση του Αντωνίου με τίτλο «Τ΄ ασήμαντα» τον Μάιο 2010. Όταν ένα αντίγραφο της βρέθηκε κρεμασμένο σπίτι μου, η κόρη μου, 22χρονη φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών, προφανώς θεωρώντας την κάθε άλλο παρά ασήμαντη, μου είπε ότι θα πρέπει να κατεβάσουμε οτιδήποτε άλλο από τους τοίχους, καθώς αυτή η φωτογραφία τα λέει όλα…
Η ασπρόμαυρη εκδοχή του σήματος της «Ελεύθερης Αττικής» με συγκινεί αφάνταστα: Σαν μια ενότητα, αισθητικά και νοηματοδοτικά. Στη φωτογραφία το μικρό παιδί σε μια απέραντη, άδεια αμμουδιά πετάει μια πέτρα - όχι στο ήλιο (όπως σε κάποιες γραφιστικές εκδοχές της στα υλικά μας) αλλά στον άδειο και απέραντο ορίζοντα: Μια πρόκληση σε ένα άγνωστο μέλλον από ένα παιδί που φαίνεται να πιστεύει στην ακαταμάχητη δύναμη και δυνατότητα της πράξης του με την ακλόνητη βεβαιότητα ενός εφτάχρονου: Δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το μέλλον να μην του ανήκει. Ένα παιδί που μέσα απ’ το λογότυπο της «Ελεύθερης Αττικής» αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όταν επιχειρούν να μας προετοιμάσουν για μία τουλάχιστο γενιά «χαμένη», γίνεται δικό μας παιδί – πρόκληση, ευχή, ελπίδα, αγώνας και προσδοκία για το αύριο.
Αυτές τις μέρες ο Περικλής Αντωνίου, που είναι υποψήφιος στον Κεντρικό Τομέα, κυκλοφορεί 7 μέρες τη βδομάδα, ένας ανάμεσα σε μια εξαιρετική ομάδα σύντροφων ή φίλων καλλιτεχνών και τεχνικών εθελοντών, που μ΄ ένα εξαντλητικό πρόγραμμα ταξιδεύουν ως «πλήρωμα» στο φορτηγάκι της«Ελεύθερης Αττικής». Ένα φορτηγάκι που μοιράζει τα υλικά μας και, χάρη στην επίσης πλήρως εθελοντική συμμετοχή δεκάδων καλλιτεχνών, δημιουργεί μουσικοθεατρικά γεγονότα από τη μια μέχρι την άλλη άκρη του Λεκανοπέδιου. Ο Περικλής δεν πρόκειται να κάνει οποιαδήποτε «προσωπική» προεκλογική εκστρατεία, ενώ η ομάδα στο φορτηγάκι διεξάγει μια απ’ τις βασικότερες μορφές της προεκλογικής καμπάνιας για εμάς όλους - και για τους 145 υποψήφιους της «Ελεύθερης Αττικής». Θα μας τιμούσε αυτό να το θυμόμαστε.
***********************************************************************************************************
http://venios.wordpress.com/
Εκλογές και Μνημόνιο
ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 9, 2010Παλιά, παίζαμε στην αλάνα πολεμικά παιχνίδια, ινδιάνοι και καουμπόηδες, σταυροφόροι και Σαρακηνοί, Βίκινγκς και αντι-Βίκινγκς, ανάλογα με το έργο που ’χαμε δει στο θερινό σινεμά. Όταν είπαμε να χωριστούμε σε Έλληνες και Τούρκους, κανείς δεν θέλησε να κάνει τον Τούρκο…
Προχτές στην τηλεόραση, από τους εννιά υποψήφιους περιφερειάρχες Αττικής κανείς δεν θέλησε να κάνει τον υπερασπιστή του Μνημονίου. Ούτε καν αυτοί που το κόμμα τους το ’χε ψηφίσει. Κανείς δεν τόλμησε: το Μνημόνιο έχει καταδικαστεί στα μάτια του λαού. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα εξελιχθούν σε δημοψήφισμα με ποσοστά Τσαουσέσκου εναντίον του Μνημονίου. Αθροιστικά.
Η ομοφωνία σταματάει εκεί. Υπάρχουν οι απολογητές του «μονόδρομου», που θεωρούν το Μνημόνιο κάτι σαν θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες μας – αλόγιστα ξοδέψαμε. Και αυτοί που λένε πώς άλλοι έφαγαν κι άλλοι πληρώνουν, και πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα: οι αριστεροί.
Κι όμως, ο λόγος της Αριστεράς δεν πείθει. Για πολλούς το πολιτικό μας σύστημα χρεοκόπησε, κι η Αριστερά μαζί του. Τα επιτελεία της αναλώθηκαν σε καρεκλομαχίες και «διεμβολισμούς» πολιτικών χώρων (ενώ αυτοί αποσυντίθενται), αντί να δουν τις εκλογές σαν ευκαιρία οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης, απέναντι όχι μόνο στο Μνημόνιο, αλλά και στις συνθήκες που το έφεραν και που θα φέρουν και το επόμενο.
Εκλογές και Μνημόνιο
ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 9, 2010
Παλιά, παίζαμε στην αλάνα πολεμικά παιχνίδια, ινδιάνοι και καουμπόηδες, σταυροφόροι και Σαρακηνοί, Βίκινγκς και αντι-Βίκινγκς, ανάλογα με το έργο που ’χαμε δει στο θερινό σινεμά. Όταν είπαμε να χωριστούμε σε Έλληνες και Τούρκους, κανείς δεν θέλησε να κάνει τον Τούρκο…
Προχτές στην τηλεόραση, από τους εννιά υποψήφιους περιφερειάρχες Αττικής κανείς δεν θέλησε να κάνει τον υπερασπιστή του Μνημονίου. Ούτε καν αυτοί που το κόμμα τους το ’χε ψηφίσει. Κανείς δεν τόλμησε: το Μνημόνιο έχει καταδικαστεί στα μάτια του λαού. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα εξελιχθούν σε δημοψήφισμα με ποσοστά Τσαουσέσκου εναντίον του Μνημονίου. Αθροιστικά.
Η ομοφωνία σταματάει εκεί. Υπάρχουν οι απολογητές του «μονόδρομου», που θεωρούν το Μνημόνιο κάτι σαν θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες μας – αλόγιστα ξοδέψαμε. Και αυτοί που λένε πώς άλλοι έφαγαν κι άλλοι πληρώνουν, και πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα: οι αριστεροί.
Κι όμως, ο λόγος της Αριστεράς δεν πείθει. Για πολλούς το πολιτικό μας σύστημα χρεοκόπησε, κι η Αριστερά μαζί του. Τα επιτελεία της αναλώθηκαν σε καρεκλομαχίες και «διεμβολισμούς» πολιτικών χώρων (ενώ αυτοί αποσυντίθενται), αντί να δουν τις εκλογές σαν ευκαιρία οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης, απέναντι όχι μόνο στο Μνημόνιο, αλλά και στις συνθήκες που το έφεραν και που θα φέρουν και το επόμενο.
Προχτές στην τηλεόραση, από τους εννιά υποψήφιους περιφερειάρχες Αττικής κανείς δεν θέλησε να κάνει τον υπερασπιστή του Μνημονίου. Ούτε καν αυτοί που το κόμμα τους το ’χε ψηφίσει. Κανείς δεν τόλμησε: το Μνημόνιο έχει καταδικαστεί στα μάτια του λαού. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα εξελιχθούν σε δημοψήφισμα με ποσοστά Τσαουσέσκου εναντίον του Μνημονίου. Αθροιστικά.
Η ομοφωνία σταματάει εκεί. Υπάρχουν οι απολογητές του «μονόδρομου», που θεωρούν το Μνημόνιο κάτι σαν θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες μας – αλόγιστα ξοδέψαμε. Και αυτοί που λένε πώς άλλοι έφαγαν κι άλλοι πληρώνουν, και πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα: οι αριστεροί.
Κι όμως, ο λόγος της Αριστεράς δεν πείθει. Για πολλούς το πολιτικό μας σύστημα χρεοκόπησε, κι η Αριστερά μαζί του. Τα επιτελεία της αναλώθηκαν σε καρεκλομαχίες και «διεμβολισμούς» πολιτικών χώρων (ενώ αυτοί αποσυντίθενται), αντί να δουν τις εκλογές σαν ευκαιρία οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης, απέναντι όχι μόνο στο Μνημόνιο, αλλά και στις συνθήκες που το έφεραν και που θα φέρουν και το επόμενο.
*****************************************
Άρθρο στην Εργατική Αριστερά
«Ελεύθερη Αττική» - το στοίχημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς
Ο πρώτος γύρος αντίστασης κατά του Μνημονίου και των συνακόλουθων μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου που χαρακτηρίστηκε από 6 γενικές απεργίες και πλήθος λαϊκών και εργατικών εκδηλώσεων και εκφράσεων – παρότι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ανέδειξε μεγάλο βαθμό αποφασιστικότητας του ελληνικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, δεν αποδείχτηκε ικανός να αποτρέψει την ορμή της κυβερνητικής καταιγίδας. Η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου με πρόσχημα το χρέος αναδιαρθρώνει εκ βάθρων τον ταξικό συσχετισμό στην χώρα πραγματοποιώντας μια τεράστιας κλίμακας αναδιανομή του πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο εδώ και πολλές δεκαετίες, παίρνοντας ασταμάτητα νέα μέτρα.
Οι περιφερειακές εκλογές είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την εκλογή της κυβέρνησης. Είναι απόλυτη ανάγκη να εκφραστεί από την κάλπη το μήνυμα της απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής ανατροφοδοτώντας την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα του λαού για την συνέχιση του αγώνα. Θα ήταν ευχής έργο εάν η ανάγκη αυτή μεταφραζόταν σε πραγματική δυνατότητα για την Αριστερά να σηματοδοτήσει ξεκάθαρα με την πολιτική της πρόταση την εναλλακτική διέξοδο απέναντι στον υποτιθέμενο μονόδρομο. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Το σύνθημα – διαχωριστική «ενάντια στο μνημόνιο» έχει γίνει σημαία ευκαιρίας για πλήθος ψηφοδελτίων – της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης.
Ο βαθύτερος λόγος της αμηχανίας και της
Οι δύο δεσπόζουσες αφηγήσεις εντός της ελληνικής αριστεράς που εκκινούν από το παρελθόν και προβάλουν ως μέθοδοι για να απαντηθούν τα ζητήματα του χρέους και της ΕΕ δεν ερμηνεύουν αποτελεσματικά τις σύγχρονες συνθήκες και πάνω απ’ όλα δεν βρίσκουν την δέουσα ανταπόκριση της κοινωνίας.
Από την μια στέκουν οι απόψεις που προέρχονται από τις θεωρίες της εξάρτησης και παρά τις όποιες παραλλαγές προτείνουν την στρατηγική της αυτοδύναμης και αυτόκεντρης ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού(«ελεύθερου» ή κρατικού)υπό την ισχυρή πίεση του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Πέρα από τα θεωρητικά προβλήματα που δεν είναι του παρόντος άρθρου το ένστικτο ενός ολόκληρου κόσμου τον οδηγεί να αντιληφθεί πως η πρόταση μιλά για χρόνια δύσκολα με φτώχεια και στερήσεις τα οποία καλείται να υπομείνει με όπλο του την εθνική ή την σοσιαλιστική υπερηφάνεια, ανάλογα με το κέντρο βάρους του «μείγματος». Σήμερα όμως γίνεται φανερό πως ούτε το σοσιαλιστικό πρόταγμα – γενικά και αφηρημένα, συνεγείρει τις λαϊκές μάζες, ούτε βέβαια υπάρχουν οι συνθήκες και οι δυνατότητες ανάπτυξης κινήματος αυτοδιάθεσης. Στην πρώτη περίπτωση η «αποκάλυψη» πως ο εχθρός είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που πρέπει να ανατραπεί για να δούμε «άσπρη μέρα» αντιπαραβάλλοντας το όραμα του σοβιετικού σοσιαλισμού του 1950 «παγώνει το αίμα» του κόσμου όταν δεν προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα. Στην δεύτερη περίπτωση οι υπερβολές μπορούν να γίνουν έως και επικίνδυνες καθώς η αφηρημένη υπεράσπιση της «πατρίδας» μόνο μονοπώλιο της Αριστεράς δεν είναι! Γι αυτό – και όχι μόνο, ο βασικός εκπρόσωπος αυτού του «μείγματος», το ΚΚΕ, έχει εντελώς συγκεκριμένη και περιορισμένη οροφή στην επιρροή του.
Απ’ την άλλη στέκουν οι απόψεις που στο κέντρο τους έχουν την προσδοκία της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ υπό την ισχυρή πίεση επίσης του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Κι εδώ πάλι η επιμονή στην συγκεκριμένη ιδεολογική αφήγηση οδηγεί τους θιασώτες της στην ουρά του αστικού κοσμοπολιτισμού. Η έμφαση στον ρόλο του ΔΝΤ δεν μπορεί να κρύψει την φύση της ΕΕ σήμερα και τον ρόλο της στην υπόθεση του ελληνικού χρέους και του Μνημονίου. Η «ρεαλιστική» αντίληψη της Αριστεράς την οδηγεί συνειδητά ή με αυταπάτες στην αγκαλιά της «κεντροαριστεράς» που αποδεδειγμένα αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο για την καταστροφή. Μια τέτοια κατεύθυνση ουδόλως μεταφέρει το κέντρο από το «εθνικό» πεδίο στο «ταξικό». Μητρόπουλος και Δημαράς, οι γνήσιες εκφράσεις της κεντροαριστεράς, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε καν την κυβέρνηση – πόσο μάλλον τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου γενικότερα !
Το κεντρικό σημείο σήμερα είναι η συμμετοχή της κοινωνίας στην εναλλακτική λύση. Από το ελάχιστο που είναι η ψήφος, στο κίνημα αντίστασης και την αυτενέργεια του κόσμου, μέχρι την οικοδόμηση όχι μόνο ταξικής αλλά και πολιτικής - σοσιαλιστικής συνείδησης. Το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουμε αφορά τις επιλογές και συνάμα τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου – ντόπιου και διεθνούς. Οι απαντήσεις δεν μπορούν να προέλθουν από προτάσεις οικονομικής διαχείρισης εντός πλαισίου, ούτε όμως από προτάσεις θεωρητικά ριζοσπαστικές και «επαναστατικές» που όμως προϋποθέτουν την ιδεολογική συμφωνία τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης αν όχι της ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας. Το κέντρο ουσιαστικά βρίσκεται στον συσχετισμό της δύναμης, στις παραγωγικές σχέσεις και όχι στην «τεχνική» οικονομική πρόταση αυτή καθ’ αυτή. Οι προτεραιότητες πρέπει να μπουν αντίστροφα: δεν είναι η πλήρης πρόταση «ρεαλιστική» ή «ανατρεπτική» που θα συγκροτήσει τον λαϊκό και εργατικό παράγοντα αλλά αντίστροφα, η συμμετοχή, η αυτοπεποίθηση και εν τέλει η συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα καθορίσει το βάθος και την ποιότητα της ανατροπής. Με άλλα λόγια η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς μπορεί να έχει αποτέλεσμα στο βαθμό που ένα κρίσιμο κοινωνικό τμήμα την θεωρεί εφικτή. Ως εκ τούτου συντίθεται από την στρατηγική στόχευση υπέρβασης και ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων – σε πρώτο χρόνο της νεοφιλελεύθερης τάξης του Μνημονίου - σε συνδυασμό με την δυνατότητα και την επάρκεια (ζητήματα συσχετισμού δύναμης και συνειδήσεων) του ίδιου του κόσμου της εργασίας (και των ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών) που αποτελεί το μοναδικό υποκείμενο που δύναται ιστορικά να πραγματοποιήσει τέτοιες ανατροπές.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και ο συνδυασμός «Ελεύθερη Αττική» ιχνηλατεί αυτή την διαδρομή, έχοντας σαν προτεραιότητα την αναζωογόνηση της κοινωνικής συμμετοχής. Το ζήτημα του χρέους δεν αφορά πρωτίστως την διακήρυξη για διαγραφή μέρους ή όλου αλλά την απενοχοποίηση του λαού: δεν ζήσαμε με δανεικά, δεν χρωστάει ο λαός! Να αποδειχθεί με την διαφανή και δημόσια ανάλυση του χρέους, δάνειο το δάνειο χωριστά. Το ζήτημα της ΕΕ και του ευρώ δεν αφορά πρωτίστως ζητήματα δημοσιονομικής διαχείρισης και οικονομικής ανάπτυξης εντός ή εκτός ευρωζώνης αλλά εκείνη την δυνατότητα σκληρής διαπραγμάτευσης - πίεσης που θα επεκτείνει την υπόθεσή μας σ’ όλη την Ευρώπη δημιουργώντας όρους συμμαχιών και αλληλεγγύης με τους ευρωπαϊκούς λαούς, κινήματα και πολιτική Αριστερά. Το ζήτημα του Μνημονίου και της τρόικα δεν αφορά γενικώς την «εθνική ανεξαρτησία» αλλά πρωτίστως αφορά την (ουσιαστική) λαϊκή κυριαρχία και την (πολιτικά και ταξικά νοηματοδοτημένη) δημοκρατία: ποιος αποφασίζει; Εδώ το σημείο «να φύγει η κυβέρνηση» (μαζί με τρόικα και μνημόνιο) είναι απολύτως κεντρικό και «σήμα κατατεθέν» της παράταξής μας.
Τέλος η επιλογή του «μετωπικού» χαρακτήρα και η ενθάρρυνση της αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης του κόσμου λαμβάνει υπόψη του την απονομιμοποίηση και αναδιάταξη του παλιού πολιτικού σκηνικού, την υποχώρηση των παλιών πολιτικών εκπροσωπήσεων και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να εκφραστεί η πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία που σήμερα μπορεί να συγκροτηθεί κόντρα στον υποτιθέμενο μονόδρομο της κυβερνητικής πολιτικής και του μνημονίου. Ο βαθμός της επιτυχίας του ψηφοδελτίου «Ελεύθερη Αττική» θα διαμορφώσει ευνοϊκότερες συνθήκες για την πλέον ουσιαστική διαδικασία που είναι η οικοδόμηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων αντίστασης και συζήτησης σ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους, στην γειτονιά, στα στέκια της νεολαίας, στους εργασιακούς χώρους, στα κινήματα πόλης και οικολογίας, στα στέκια του πολιτισμού…
Γιώργος Σαπουνάς
*************************************
Άρθρο στην Εργατική Αριστερά
«Ελεύθερη Αττική» - το στοίχημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς
Ο πρώτος γύρος αντίστασης κατά του Μνημονίου και των συνακόλουθων μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου που χαρακτηρίστηκε από 6 γενικές απεργίες και πλήθος λαϊκών και εργατικών εκδηλώσεων και εκφράσεων – παρότι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ανέδειξε μεγάλο βαθμό αποφασιστικότητας του ελληνικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, δεν αποδείχτηκε ικανός να αποτρέψει την ορμή της κυβερνητικής καταιγίδας. Η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου με πρόσχημα το χρέος αναδιαρθρώνει εκ βάθρων τον ταξικό συσχετισμό στην χώρα πραγματοποιώντας μια τεράστιας κλίμακας αναδιανομή του πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο εδώ και πολλές δεκαετίες, παίρνοντας ασταμάτητα νέα μέτρα.
Οι περιφερειακές εκλογές είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την εκλογή της κυβέρνησης. Είναι απόλυτη ανάγκη να εκφραστεί από την κάλπη το μήνυμα της απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής ανατροφοδοτώντας την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα του λαού για την συνέχιση του αγώνα. Θα ήταν ευχής έργο εάν η ανάγκη αυτή μεταφραζόταν σε πραγματική δυνατότητα για την Αριστερά να σηματοδοτήσει ξεκάθαρα με την πολιτική της πρόταση την εναλλακτική διέξοδο απέναντι στον υποτιθέμενο μονόδρομο. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Το σύνθημα – διαχωριστική «ενάντια στο μνημόνιο» έχει γίνει σημαία ευκαιρίας για πλήθος ψηφοδελτίων – της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης.
Ο βαθύτερος λόγος της αμηχανίας και της
Οι δύο δεσπόζουσες αφηγήσεις εντός της ελληνικής αριστεράς που εκκινούν από το παρελθόν και προβάλουν ως μέθοδοι για να απαντηθούν τα ζητήματα του χρέους και της ΕΕ δεν ερμηνεύουν αποτελεσματικά τις σύγχρονες συνθήκες και πάνω απ’ όλα δεν βρίσκουν την δέουσα ανταπόκριση της κοινωνίας.
Από την μια στέκουν οι απόψεις που προέρχονται από τις θεωρίες της εξάρτησης και παρά τις όποιες παραλλαγές προτείνουν την στρατηγική της αυτοδύναμης και αυτόκεντρης ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού(«ελεύθερου» ή κρατικού)υπό την ισχυρή πίεση του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Πέρα από τα θεωρητικά προβλήματα που δεν είναι του παρόντος άρθρου το ένστικτο ενός ολόκληρου κόσμου τον οδηγεί να αντιληφθεί πως η πρόταση μιλά για χρόνια δύσκολα με φτώχεια και στερήσεις τα οποία καλείται να υπομείνει με όπλο του την εθνική ή την σοσιαλιστική υπερηφάνεια, ανάλογα με το κέντρο βάρους του «μείγματος». Σήμερα όμως γίνεται φανερό πως ούτε το σοσιαλιστικό πρόταγμα – γενικά και αφηρημένα, συνεγείρει τις λαϊκές μάζες, ούτε βέβαια υπάρχουν οι συνθήκες και οι δυνατότητες ανάπτυξης κινήματος αυτοδιάθεσης. Στην πρώτη περίπτωση η «αποκάλυψη» πως ο εχθρός είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που πρέπει να ανατραπεί για να δούμε «άσπρη μέρα» αντιπαραβάλλοντας το όραμα του σοβιετικού σοσιαλισμού του 1950 «παγώνει το αίμα» του κόσμου όταν δεν προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα. Στην δεύτερη περίπτωση οι υπερβολές μπορούν να γίνουν έως και επικίνδυνες καθώς η αφηρημένη υπεράσπιση της «πατρίδας» μόνο μονοπώλιο της Αριστεράς δεν είναι! Γι αυτό – και όχι μόνο, ο βασικός εκπρόσωπος αυτού του «μείγματος», το ΚΚΕ, έχει εντελώς συγκεκριμένη και περιορισμένη οροφή στην επιρροή του.
Απ’ την άλλη στέκουν οι απόψεις που στο κέντρο τους έχουν την προσδοκία της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ υπό την ισχυρή πίεση επίσης του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Κι εδώ πάλι η επιμονή στην συγκεκριμένη ιδεολογική αφήγηση οδηγεί τους θιασώτες της στην ουρά του αστικού κοσμοπολιτισμού. Η έμφαση στον ρόλο του ΔΝΤ δεν μπορεί να κρύψει την φύση της ΕΕ σήμερα και τον ρόλο της στην υπόθεση του ελληνικού χρέους και του Μνημονίου. Η «ρεαλιστική» αντίληψη της Αριστεράς την οδηγεί συνειδητά ή με αυταπάτες στην αγκαλιά της «κεντροαριστεράς» που αποδεδειγμένα αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο για την καταστροφή. Μια τέτοια κατεύθυνση ουδόλως μεταφέρει το κέντρο από το «εθνικό» πεδίο στο «ταξικό». Μητρόπουλος και Δημαράς, οι γνήσιες εκφράσεις της κεντροαριστεράς, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε καν την κυβέρνηση – πόσο μάλλον τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου γενικότερα !
Το κεντρικό σημείο σήμερα είναι η συμμετοχή της κοινωνίας στην εναλλακτική λύση. Από το ελάχιστο που είναι η ψήφος, στο κίνημα αντίστασης και την αυτενέργεια του κόσμου, μέχρι την οικοδόμηση όχι μόνο ταξικής αλλά και πολιτικής - σοσιαλιστικής συνείδησης. Το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουμε αφορά τις επιλογές και συνάμα τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου – ντόπιου και διεθνούς. Οι απαντήσεις δεν μπορούν να προέλθουν από προτάσεις οικονομικής διαχείρισης εντός πλαισίου, ούτε όμως από προτάσεις θεωρητικά ριζοσπαστικές και «επαναστατικές» που όμως προϋποθέτουν την ιδεολογική συμφωνία τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης αν όχι της ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας. Το κέντρο ουσιαστικά βρίσκεται στον συσχετισμό της δύναμης, στις παραγωγικές σχέσεις και όχι στην «τεχνική» οικονομική πρόταση αυτή καθ’ αυτή. Οι προτεραιότητες πρέπει να μπουν αντίστροφα: δεν είναι η πλήρης πρόταση «ρεαλιστική» ή «ανατρεπτική» που θα συγκροτήσει τον λαϊκό και εργατικό παράγοντα αλλά αντίστροφα, η συμμετοχή, η αυτοπεποίθηση και εν τέλει η συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα καθορίσει το βάθος και την ποιότητα της ανατροπής. Με άλλα λόγια η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς μπορεί να έχει αποτέλεσμα στο βαθμό που ένα κρίσιμο κοινωνικό τμήμα την θεωρεί εφικτή. Ως εκ τούτου συντίθεται από την στρατηγική στόχευση υπέρβασης και ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων – σε πρώτο χρόνο της νεοφιλελεύθερης τάξης του Μνημονίου - σε συνδυασμό με την δυνατότητα και την επάρκεια (ζητήματα συσχετισμού δύναμης και συνειδήσεων) του ίδιου του κόσμου της εργασίας (και των ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών) που αποτελεί το μοναδικό υποκείμενο που δύναται ιστορικά να πραγματοποιήσει τέτοιες ανατροπές.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και ο συνδυασμός «Ελεύθερη Αττική» ιχνηλατεί αυτή την διαδρομή, έχοντας σαν προτεραιότητα την αναζωογόνηση της κοινωνικής συμμετοχής. Το ζήτημα του χρέους δεν αφορά πρωτίστως την διακήρυξη για διαγραφή μέρους ή όλου αλλά την απενοχοποίηση του λαού: δεν ζήσαμε με δανεικά, δεν χρωστάει ο λαός! Να αποδειχθεί με την διαφανή και δημόσια ανάλυση του χρέους, δάνειο το δάνειο χωριστά. Το ζήτημα της ΕΕ και του ευρώ δεν αφορά πρωτίστως ζητήματα δημοσιονομικής διαχείρισης και οικονομικής ανάπτυξης εντός ή εκτός ευρωζώνης αλλά εκείνη την δυνατότητα σκληρής διαπραγμάτευσης - πίεσης που θα επεκτείνει την υπόθεσή μας σ’ όλη την Ευρώπη δημιουργώντας όρους συμμαχιών και αλληλεγγύης με τους ευρωπαϊκούς λαούς, κινήματα και πολιτική Αριστερά. Το ζήτημα του Μνημονίου και της τρόικα δεν αφορά γενικώς την «εθνική ανεξαρτησία» αλλά πρωτίστως αφορά την (ουσιαστική) λαϊκή κυριαρχία και την (πολιτικά και ταξικά νοηματοδοτημένη) δημοκρατία: ποιος αποφασίζει; Εδώ το σημείο «να φύγει η κυβέρνηση» (μαζί με τρόικα και μνημόνιο) είναι απολύτως κεντρικό και «σήμα κατατεθέν» της παράταξής μας.
Τέλος η επιλογή του «μετωπικού» χαρακτήρα και η ενθάρρυνση της αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης του κόσμου λαμβάνει υπόψη του την απονομιμοποίηση και αναδιάταξη του παλιού πολιτικού σκηνικού, την υποχώρηση των παλιών πολιτικών εκπροσωπήσεων και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να εκφραστεί η πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία που σήμερα μπορεί να συγκροτηθεί κόντρα στον υποτιθέμενο μονόδρομο της κυβερνητικής πολιτικής και του μνημονίου. Ο βαθμός της επιτυχίας του ψηφοδελτίου «Ελεύθερη Αττική» θα διαμορφώσει ευνοϊκότερες συνθήκες για την πλέον ουσιαστική διαδικασία που είναι η οικοδόμηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων αντίστασης και συζήτησης σ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους, στην γειτονιά, στα στέκια της νεολαίας, στους εργασιακούς χώρους, στα κινήματα πόλης και οικολογίας, στα στέκια του πολιτισμού…
Γιώργος Σαπουνάς
*************************************
«Ελεύθερη Αττική» - το στοίχημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς
Ο πρώτος γύρος αντίστασης κατά του Μνημονίου και των συνακόλουθων μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου που χαρακτηρίστηκε από 6 γενικές απεργίες και πλήθος λαϊκών και εργατικών εκδηλώσεων και εκφράσεων – παρότι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ανέδειξε μεγάλο βαθμό αποφασιστικότητας του ελληνικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, δεν αποδείχτηκε ικανός να αποτρέψει την ορμή της κυβερνητικής καταιγίδας. Η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου με πρόσχημα το χρέος αναδιαρθρώνει εκ βάθρων τον ταξικό συσχετισμό στην χώρα πραγματοποιώντας μια τεράστιας κλίμακας αναδιανομή του πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο εδώ και πολλές δεκαετίες, παίρνοντας ασταμάτητα νέα μέτρα.
Οι περιφερειακές εκλογές είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την εκλογή της κυβέρνησης. Είναι απόλυτη ανάγκη να εκφραστεί από την κάλπη το μήνυμα της απόρριψης της κυβερνητικής πολιτικής ανατροφοδοτώντας την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα του λαού για την συνέχιση του αγώνα. Θα ήταν ευχής έργο εάν η ανάγκη αυτή μεταφραζόταν σε πραγματική δυνατότητα για την Αριστερά να σηματοδοτήσει ξεκάθαρα με την πολιτική της πρόταση την εναλλακτική διέξοδο απέναντι στον υποτιθέμενο μονόδρομο. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Το σύνθημα – διαχωριστική «ενάντια στο μνημόνιο» έχει γίνει σημαία ευκαιρίας για πλήθος ψηφοδελτίων – της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης.
Ο βαθύτερος λόγος της αμηχανίας και της
Οι δύο δεσπόζουσες αφηγήσεις εντός της ελληνικής αριστεράς που εκκινούν από το παρελθόν και προβάλουν ως μέθοδοι για να απαντηθούν τα ζητήματα του χρέους και της ΕΕ δεν ερμηνεύουν αποτελεσματικά τις σύγχρονες συνθήκες και πάνω απ’ όλα δεν βρίσκουν την δέουσα ανταπόκριση της κοινωνίας.
Από την μια στέκουν οι απόψεις που προέρχονται από τις θεωρίες της εξάρτησης και παρά τις όποιες παραλλαγές προτείνουν την στρατηγική της αυτοδύναμης και αυτόκεντρης ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού(«ελεύθερου» ή κρατικού)υπό την ισχυρή πίεση του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Πέρα από τα θεωρητικά προβλήματα που δεν είναι του παρόντος άρθρου το ένστικτο ενός ολόκληρου κόσμου τον οδηγεί να αντιληφθεί πως η πρόταση μιλά για χρόνια δύσκολα με φτώχεια και στερήσεις τα οποία καλείται να υπομείνει με όπλο του την εθνική ή την σοσιαλιστική υπερηφάνεια, ανάλογα με το κέντρο βάρους του «μείγματος». Σήμερα όμως γίνεται φανερό πως ούτε το σοσιαλιστικό πρόταγμα – γενικά και αφηρημένα, συνεγείρει τις λαϊκές μάζες, ούτε βέβαια υπάρχουν οι συνθήκες και οι δυνατότητες ανάπτυξης κινήματος αυτοδιάθεσης. Στην πρώτη περίπτωση η «αποκάλυψη» πως ο εχθρός είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που πρέπει να ανατραπεί για να δούμε «άσπρη μέρα» αντιπαραβάλλοντας το όραμα του σοβιετικού σοσιαλισμού του 1950 «παγώνει το αίμα» του κόσμου όταν δεν προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα. Στην δεύτερη περίπτωση οι υπερβολές μπορούν να γίνουν έως και επικίνδυνες καθώς η αφηρημένη υπεράσπιση της «πατρίδας» μόνο μονοπώλιο της Αριστεράς δεν είναι! Γι αυτό – και όχι μόνο, ο βασικός εκπρόσωπος αυτού του «μείγματος», το ΚΚΕ, έχει εντελώς συγκεκριμένη και περιορισμένη οροφή στην επιρροή του.
Απ’ την άλλη στέκουν οι απόψεις που στο κέντρο τους έχουν την προσδοκία της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ υπό την ισχυρή πίεση επίσης του λαϊκού παράγοντα και της Αριστεράς. Κι εδώ πάλι η επιμονή στην συγκεκριμένη ιδεολογική αφήγηση οδηγεί τους θιασώτες της στην ουρά του αστικού κοσμοπολιτισμού. Η έμφαση στον ρόλο του ΔΝΤ δεν μπορεί να κρύψει την φύση της ΕΕ σήμερα και τον ρόλο της στην υπόθεση του ελληνικού χρέους και του Μνημονίου. Η «ρεαλιστική» αντίληψη της Αριστεράς την οδηγεί συνειδητά ή με αυταπάτες στην αγκαλιά της «κεντροαριστεράς» που αποδεδειγμένα αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο για την καταστροφή. Μια τέτοια κατεύθυνση ουδόλως μεταφέρει το κέντρο από το «εθνικό» πεδίο στο «ταξικό». Μητρόπουλος και Δημαράς, οι γνήσιες εκφράσεις της κεντροαριστεράς, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε καν την κυβέρνηση – πόσο μάλλον τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου γενικότερα !
Το κεντρικό σημείο σήμερα είναι η συμμετοχή της κοινωνίας στην εναλλακτική λύση. Από το ελάχιστο που είναι η ψήφος, στο κίνημα αντίστασης και την αυτενέργεια του κόσμου, μέχρι την οικοδόμηση όχι μόνο ταξικής αλλά και πολιτικής - σοσιαλιστικής συνείδησης. Το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουμε αφορά τις επιλογές και συνάμα τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αποτελεί επιλογή του κεφαλαίου – ντόπιου και διεθνούς. Οι απαντήσεις δεν μπορούν να προέλθουν από προτάσεις οικονομικής διαχείρισης εντός πλαισίου, ούτε όμως από προτάσεις θεωρητικά ριζοσπαστικές και «επαναστατικές» που όμως προϋποθέτουν την ιδεολογική συμφωνία τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης αν όχι της ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας. Το κέντρο ουσιαστικά βρίσκεται στον συσχετισμό της δύναμης, στις παραγωγικές σχέσεις και όχι στην «τεχνική» οικονομική πρόταση αυτή καθ’ αυτή. Οι προτεραιότητες πρέπει να μπουν αντίστροφα: δεν είναι η πλήρης πρόταση «ρεαλιστική» ή «ανατρεπτική» που θα συγκροτήσει τον λαϊκό και εργατικό παράγοντα αλλά αντίστροφα, η συμμετοχή, η αυτοπεποίθηση και εν τέλει η συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα καθορίσει το βάθος και την ποιότητα της ανατροπής. Με άλλα λόγια η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς μπορεί να έχει αποτέλεσμα στο βαθμό που ένα κρίσιμο κοινωνικό τμήμα την θεωρεί εφικτή. Ως εκ τούτου συντίθεται από την στρατηγική στόχευση υπέρβασης και ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων – σε πρώτο χρόνο της νεοφιλελεύθερης τάξης του Μνημονίου - σε συνδυασμό με την δυνατότητα και την επάρκεια (ζητήματα συσχετισμού δύναμης και συνειδήσεων) του ίδιου του κόσμου της εργασίας (και των ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών) που αποτελεί το μοναδικό υποκείμενο που δύναται ιστορικά να πραγματοποιήσει τέτοιες ανατροπές.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και ο συνδυασμός «Ελεύθερη Αττική» ιχνηλατεί αυτή την διαδρομή, έχοντας σαν προτεραιότητα την αναζωογόνηση της κοινωνικής συμμετοχής. Το ζήτημα του χρέους δεν αφορά πρωτίστως την διακήρυξη για διαγραφή μέρους ή όλου αλλά την απενοχοποίηση του λαού: δεν ζήσαμε με δανεικά, δεν χρωστάει ο λαός! Να αποδειχθεί με την διαφανή και δημόσια ανάλυση του χρέους, δάνειο το δάνειο χωριστά. Το ζήτημα της ΕΕ και του ευρώ δεν αφορά πρωτίστως ζητήματα δημοσιονομικής διαχείρισης και οικονομικής ανάπτυξης εντός ή εκτός ευρωζώνης αλλά εκείνη την δυνατότητα σκληρής διαπραγμάτευσης - πίεσης που θα επεκτείνει την υπόθεσή μας σ’ όλη την Ευρώπη δημιουργώντας όρους συμμαχιών και αλληλεγγύης με τους ευρωπαϊκούς λαούς, κινήματα και πολιτική Αριστερά. Το ζήτημα του Μνημονίου και της τρόικα δεν αφορά γενικώς την «εθνική ανεξαρτησία» αλλά πρωτίστως αφορά την (ουσιαστική) λαϊκή κυριαρχία και την (πολιτικά και ταξικά νοηματοδοτημένη) δημοκρατία: ποιος αποφασίζει; Εδώ το σημείο «να φύγει η κυβέρνηση» (μαζί με τρόικα και μνημόνιο) είναι απολύτως κεντρικό και «σήμα κατατεθέν» της παράταξής μας.
Τέλος η επιλογή του «μετωπικού» χαρακτήρα και η ενθάρρυνση της αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης του κόσμου λαμβάνει υπόψη του την απονομιμοποίηση και αναδιάταξη του παλιού πολιτικού σκηνικού, την υποχώρηση των παλιών πολιτικών εκπροσωπήσεων και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να εκφραστεί η πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία που σήμερα μπορεί να συγκροτηθεί κόντρα στον υποτιθέμενο μονόδρομο της κυβερνητικής πολιτικής και του μνημονίου. Ο βαθμός της επιτυχίας του ψηφοδελτίου «Ελεύθερη Αττική» θα διαμορφώσει ευνοϊκότερες συνθήκες για την πλέον ουσιαστική διαδικασία που είναι η οικοδόμηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων αντίστασης και συζήτησης σ’ όλους τους κοινωνικούς χώρους, στην γειτονιά, στα στέκια της νεολαίας, στους εργασιακούς χώρους, στα κινήματα πόλης και οικολογίας, στα στέκια του πολιτισμού…
Γιώργος Σαπουνάς
*************************************
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΥΠΟΨΗΦΙΑΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ
ΤΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ ΣΤΟ webTV CHANNEL 114news
Κανουμε ''κλικ'' στον παρακατω σύνδεσμοhttp://www.livestream.com/114news/video?clipId=flv_e53888b0-b861-4f31-b54f-b5fe3f6af7d8
********************************************************************************
Επιτροπή Επικοινωνίας και Τεκμηρίωσης Μετώπου – Ελεύθερη Αττική
Κρίση και Δημόσιο Χρέος
Παπουλής Κώστας Γενικά: Η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε στα τέλη του 2008, εκδηλώθηκε στην Ελλάδα ως δημοσιονομική κρίση (απειλή χρεοκοπίας του κράτους), φωτογραφίζοντας τα αδιέξοδα της ίδιας της ΟΝΕ, πυροδοτώντας συγχρόνως την δομική κρίση του ευρώ. H δομική κρίση της ευρωζώνης, μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, ανιχνεύεται από τη σφοδρότητα των επιπτώσεων, στον Ευρωπαϊκό νότο (Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία), πολύ πιο έντονη από ότι στον ευρωπαϊκό Βορρά.
Αντίθετα με τον ισχυρισμό της Γερμανικής κυβέρνησης, ότι η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα της μη συμμόρφωσης με το σύμφωνο σταθερότητας, η εμπειρία της Ισπανίας και της εκεί κατάστασης, δείχνει ότι η πραγματική μακροοικονομική ανισορροπία της ευρωζώνης, κρύβεται στα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Η Ισπανία είναι η χώρα που τήρησε ευλαβικά (κάτι που δεν έκανε η Γερμανία), το σύμφωνο σταθερότητας, μέχρι το 2008. Με δημόσιο χρέος πολύ κάτω από το 60%, και με δημοσιονομικό έλλειμμα που δεν ξεπέρασε ποτέ το 3%, διαμόρφωσε ένα τεράστιο ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, που κάλυπτε το εξωτερικό έλλειμμα. Όταν έσπασε η φούσκα του ιδιωτικού χρέους, τότε αναγκαστικά το ανέλαβε το κράτος, με μαζικό δανεισμό. Η αμφισβήτηση της ικανότητας (από τις αγορές), της Ισπανίας και της Ελλάδας να αποπληρώσουν τα χρέη τους, κρύβεται λοιπόν, στο υπέρογκο εξωτερικό τους (παραγωγικό) έλλειμμα, που διαμορφώνεται μέσα στις οικονομικές συνθήκες της ευρωζώνης, απουσία οποιονδήποτε διορθωτικών μηχανισμών. Όταν οι πιστωτές-κερδοσκόποι, βλέπουν συνέχεια ελλείμματα στο ισοζύγιο, τέτοιου μεγέθους-λες και οι χώρες αυτές έχουν εμπλακεί σε πόλεμο- που κλείνουν μόνο με νέο εξωτερικό δανεισμό (δημόσιο η ιδιωτικό), ή εκποίηση εθνικών περιουσιακών στοιχείων, είναι λογικό να «ανησυχούν».
Η φενάκη ότι το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας, μπορεί να κλείσει με άνοδο της ανταγωνιστικότητας, που μπορεί να προκύψει από την εσωτερική υποτίμηση, λόγω πτώσης μισθών, είναι το λιγότερο αστείο-όχι μόνο γιατί καλπάζει ο πληθωρισμός-αλλά όπως σωστά έχει επισημάνει ο Κρούγκμαν: «η Ελλάδα δεν είναι η Αυστρία του Αιγαίου, για να έχει τέτοια περιθώρια». Στην Ελλάδα ήδη το μερίδιο των μισθών στο καθαρό προϊόν είναι το μικρότερο στην ευρωζώνη, ενώ το ίδιο ισχύει και για το πραγματικό ημερομίσθιο, κατάσταση που δεν της έχει δώσει κανένα πλεονέκτημα. Συνεπώς, η προτεινόμενη απόπειρα αντιμετώπισης της ελληνικής ανισορροπίας –μέσω της παραπέρα μείωσης των μισθών- όχι μόνο χρεοκοπεί την κοινωνία, αλλά δεν έχει και καμία πιθανότητα οικονομικής «επιτυχίας», όσον αφορά τις μακροοικονομικές της στοχεύσεις.
Τα παραπάνω δεν απαλλάσσουν την κυβέρνηση Παπανδρέου από τις τεράστιες πολιτικές και ποινικές ευθύνες της, από την παράδοση της χώρας στην Τρόικα και την επαχθή και αντισυνταγματική σύμβαση δανεισμού που υπέγραψε.
Το δημόσιο χρέος μπορούμε να το προσεγγίσουμε από τρείς πλευρές: ως μεγέθους, από την σύνθεση του, και από την φύση των κρατικών δαπανών. Το μέγεθος και η σύνθεσή του, έχουν να κάνουν με τις επιπτώσεις στην οικονομία και με το πόσο διαχειρήσιμο είναι. Όσο πιο μεγάλο είναι ως ποσοστό του ΑΕΠ (Π.Δ.Χ.) και όσο πιο εξωτερικό είναι, τόσο οι επιπτώσεις στην οικονομία είναι πιο αρνητικές, αλλά επίσης δυσκολεύει και η δυνατότητα εξυπηρέτησής του. Η φύση των κρατικών δαπανών μπορεί να δείξει, το κατά πόσο ο δημόσιος δανεισμός χρησιμοποιήθηκε προς όφελος, η μη, των γενικών συμφερόντων της κοινωνίας και κατά πόσο συνδέεται και με «άλλου τύπου» συναλλαγές, χρηματισμό, μίζες κ.λ.π., άρα μπορεί και από αυτή την πλευρά, να στηριχθεί και νομικά και ηθικά μια στάση πληρωμών.
Το χρέος ως μέγεθος: Τα χρόνια της ΟΝΕ και έως το 2008 το Ποσοστό Δημοσίου Χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, κυμάνθηκε μεταξύ 105-120%, για να φτάσει το 2009 το 125,7%. Το χρέος της γενικής κυβέρνησης (χρέος κατά Μάαστριχτ)1 κυμάνθηκε ανάλογα, περί το 10%-14% μικρότερο, ποσοστό που αφορά το ενδοκυβερνητικό χρέος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την θετική αναθεώρηση του Α.Ε.Π. κατά 10%, από τον Αλογοσκούφη, με την επιχειρηματολογία-που διασκέδασε, όχι μόνο το πανελλήνιο αλλά την διεθνή κοινή γνώμη- ότι μετράει πια και την πορνεία και την χασισοποτεία κ.λ.π.. Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτήν την περίοδο σημειωθήκαν επίσης υψηλά επίπεδα ανάπτυξης, υψηλός πληθωρισμός, χαμηλά επιτόκια δανεισμού (παράγοντες που επιδρούν ευεργετικά στην μείωση του Π.Δ.Χ.), ενώ ο μ.ο. των πρωτογενών ισοζυγίων ήταν οριακά θετικός. Θα περίμενε κανείς, σε πρώτη ματιά-από αυτά τα νούμερα-, μια σημαντική αποκλιμάκωση του Π.Δ.Χ.. Άρα θα πρέπει να διερευνηθεί η «αλήθεια» των πρωτογενών ισοζυγίων, των κρυφών ελλειμμάτων και της δημιουργικής λογιστικής.
Το δημόσιο έλλειμμα του 2009 θα αναθεωρηθεί πάλι σε 15,1%, το χρέος της γενικής κυβέρνησης –το κατά Μάαστριχτ χρέος- θα αναθεωρηθεί από 115,1% σε 127%. Είναι πολύ πιθανόν στο τέλος του 2011, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης να αποτιμάται πέραν του 160%!!! Φυσικά μπορεί να υπάρξει κάποια «αποκλιμάκωση», μετά από μια νέα αναθεώρηση (αλχημεία) του ΑΕΠ.
Είναι αστείο να περιμένει κανείς πρόθυμους δανειστές, με καλά επιτόκια, ότι μπορεί η χρεοκοπημένη Ελλάδα με αυτά τα νούμερα να βγει στις αγορές. Είναι σαφές ότι το χρέος πλέον είναι μη διαχειρήσιμο. Η μείωση του Π.Δ.Χ. προϋποθέτει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι πρέπει να είναι πιο υψηλοί, όσο μεγαλώνει και το ονομαστικό επιτόκιο δανεισμού. (Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα επιτόκια κοντά στο 5%, που μας δανείζουν οι εταίροι μας στην ευρωζώνη, κερδίζοντας έτσι χρήματα ως κοινοί κερδοσκόποι, επιδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την «αλληλεγγύη» τους).
Τέτοιοι ρυθμοί ανάπτυξης που απαιτούνται είναι απίθανοι χωρίς ισχυρές και στοχευόμενες δημόσιες επενδύσεις, τις οποίες απαγορεύει όμως, η τρόικα, η συνθήκη του Μάαστριχτ και το σύμφωνο σταθερότητας. Αντίθετα επιχειρείται η αποκλιμάκωση του Π.Δ.Χ., μέσω της δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων. Τα μεγάλα μεγέθη πρωτογενών πλεονασμάτων έχουν ισχυρά αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική μεγένθυνση και άρα στο Π.Δ.Χ. Καθώς μάλιστα δεν αυξάνονται τα έσοδα, το ερώτημα που έχει τεθεί είναι βάσιμο: Τι κάνουν; Θα μηδενίσουν τον προϋπολογισμό;
Το σύνολο των στόχων της οικονομικής πολιτικής του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε, είναι οικονομικά και κοινωνικά ανέφικτοι π.χ.: αν οι τόκοι ξεπεράσουν τα επόμενα χρόνια, όπως προβλέπεται, το 8,5% (2014), ο στόχος για δημόσιο έλλειμμα στα επίπεδα του Μάαστριχτ, -3%, προϋποθέτει πρωτογενές πλεόνασμα +5,6%, όταν το 2009 το πρωτογενές έλλειμμα ήταν στο -8,6%, (-10,1% με την νέα αναθεώρηση του ελλείμματος που αναμένεται). Μιλάμε, δηλαδή για στόχο πρωτογενούς δημοσιονομικής προσαρμογής 14,2%(15,7%) του ΑΕΠ, σε λίγα χρόνια, μέγεθος που προσεγγίζει, τα 3/4 των εσόδων του προϋπολογισμού, άρα στόχος παράξενα ανορθόδοξος. Όλα αυτά, θα επιχειρηθούν σε μια χώρα που ήδη εμφανίζει τους πιο αρνητικούς κοινωνικούς δείκτες διεθνώς, ένα αναιμικό κοινωνικό κράτος και μια έντονα αποκλεισμένη και απελπισμένη νεολαία. Είναι και για αυτό, που η εκτίμηση ότι η Ελλάδα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο στην ευρωπαϊκή αλυσίδα, έχει ισχυρή θεμελίωση. Λείπουν όμως, αυτήν την στιγμή, οι αναγκαίες και ικανές πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν μια άλλη προοπτική.
Η σύνθεση του χρέους: Από 20%-25% (το υπόλοιπο ήταν τουλάχιστον δραχμοποιημένο) του ΑΕΠ, που ήταν το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας, στην «αυγή της χρυσής δεκαετίας» της ΟΝΕ, σύντομα θα ξεπεράσει το 100%. Τα χρόνια αυτά η Ελλάδα γνώρισε υψηλή ανάπτυξη, που στηρίχθηκε στην ισχυρή κατανάλωση και στις κατασκευές. Οι πόροι όμως αυτής της ανάπτυξης όσον αφορά τις κατοικίες και την ιδιωτική κατανάλωση, στηρίχθηκαν στον δανεισμό των νοικοκυριών, έτσι η ιδιωτική αποταμίευση μειωνόταν. Δεδομένης της αρνητικής αποταμίευσης της γενικής κυβέρνησης, δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί ο δημόσιος δανεισμός από το εσωτερικό. Με συνέπεια ο δανεισμός του κράτους να γινόταν από το εξωτερικό. Με αυτό τον τρόπο έκλεινε και μεγάλο τμήμα του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Η Βασική μακροοικονομική ανισορροπία της χώρας, φαίνεται από την εθνικολογιστική ταυτότητα: Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών = Συνολική Αποταμίευση – Επενδύσεις. Η εθνική αποταμίευση δεν μπορεί να καλύψει τις συνολικές επενδύσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μεγάλο εξωτερικό έλλειμμα, που οδήγησε στην σημερινή υπερχρέωση της χώρας. Οι ανισορροπίες αυτές (εξωτερικό έλλειμμα-εξωτερικό χρέος) είναι δημιουργία τριών παραγόντων: α) Κυρίως, η παράδοση της χώρας (μέσω της ΟΝΕ και της συνεπακόλουθης απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου) στις δυνάμεις της αγοράς, είχε ως αποτέλεσμα την αποδιάρθρωση της μεταποίησης και του γεωργικού τομέα, αφού δεν διέθετε τους απαραίτητους δυναμικούς κλάδους σε (εντός της ΟΝΕ) διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, συγκροτημένη παραγωγική-τεχνολογική δυνατότητα, οικονομίες κλίμακας ή συγκέντρωσης, ώστε να αποκτήσει κάποιο ειδικό βάρος μέσα στην ευρωζώνη, που να αποτρέψει αυτήν την αποδιάρθρωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο (πλην καυσίμων) -με την γέννηση του ευρώ- διογκώνεται υπέρμετρα ως ποσοστό του ΑΕΠ και ισούται περίπου με το συνολικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όλα τα χρόνια της ΟΝΕ. Αυτό δείχνει την περιθωριοποίηση του πρωτογενούς τομέα και της μεταποίησης, και διαπιστώνεται και από τα στοιχεία της απασχόλησης, αφού η στρέβλωση της «ανάπτυξης», με κέντρο τον τουρισμό και τις κατασκευές επεκτείνεται. β) Η στρέβλωση αυτή ενισχύθηκε από την νομισματική πολιτική της Ε.Κ.Τ. που είναι αντίστροφη τόσο με τον ελληνικό οικονομικό κύκλο, όσο και με των υπόλοιπων PIIGS. Η νομισματική αυτή πολιτική αποτελεί και τον 2ο ισχυρό παράγοντα δημιουργίας των μακροοικονομικών ανισορροπιών σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο. γ) Η απαγόρευση από την συνθήκη του Μάαστριχτ (άρθρο 101), της νομισματικής χρηματοδότησης του δημόσιου ελλείμματος, κατά οποιοδήποτε ποσοστό, απαγορεύει την ενλόγω διέξοδο, η οποία όχι μόνο δεν έχει τα καταστροφικά αποτελέσματα που της καταλογίζουν οι νεοφιλελεύθεροι αρθρογράφοι, αλλά θα οδηγούσε αν μη τι άλλο, σε μείωση του Π.Δ.Χ. και σε γενικό έλεγχο του χρέους.
Εντυπωσιακό είναι ότι σήμερα οι κυβερνήσεις των χωρών που κυβερνούν την ευρωζώνη, όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν τις επικίνδυνα ασύμμετρες καταστάσεις που δημιουργούνται από το σύστημα του ευρώ, ώστε να αναζητήσουν διορθωτικές πολιτικές, αλλά απειλούν με τιμωρία τους «λούζερ» της ΟΝΕ, όπως αυτούς που έχουν υψηλά ελλείμματα, είτε δημόσια, είτε στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Μεγαλύτερη φυσικά, και πιο αλγεινή εντύπωση, προκαλεί η σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης που δεν διεκδικεί το παραμικρό.
Η ποιοτική διαφορά από ένα εξωτερικό χρέος αντί εσωτερικού, είναι τεράστια. Οι τόκοι συνιστούν διαρροή από την οικονομία, και η διαρροή αυτή θα ανέλθει στο υπερδιπλάσιο των δημόσιων δαπανών για την παιδεία.
Στο παρελθόν ένα εσωτερικό- δραχμοποιημένο χρέος δεν ήταν εμπόδιο στον έλεγχο των μακροοικονομικών ανισορροπιών, της ανεργίας κ.λ.π., μέσω της νομισματικής πολιτικής (π.χ. υποτίμηση, επιτόκια ).
Τέλος πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ε.Κ.Τ. δανείζει-άνευ όρων- το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα της χώρας (θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε και το ελληνικό κράτος, αφού γίνεται με εγγυήσεις ομολόγων-σκουπιδιών-του ελληνικού δημοσίου), έχοντας φτάσει ο παραπάνω δανεισμός το εκπληκτικό ποσό των 90 δις ευρώ, όταν από την τρόικα στις δύο δόσεις το δημόσιο έχει πάρει 25 δις ευρώ. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς, ότι τουλάχιστον προς το παρόν, μια ελληνική χρεοκοπία, η μια κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης και στο ίδιο το ευρώ, για αυτό και τα περιθώρια διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης ήταν και παραμένουν τεράστια.
Η φύση των κρατικών δαπανών: Η Ελλάδα επιβαρύνεται από στρατιωτικούς εξοπλισμούς οι οποίοι έχουν νατοϊκή στόχευση, στρατεύματα ελληνικά βρίσκονται στο Κόσοβο και στο Αφγανιστάν. Οι αγορές αυτών των στρατιωτικών εξοπλισμών συναρτώνται με τον χρηματισμό μεσαζόντων. Μεγάλο μέρος τους (υποβρύχια που γέρνουν), χρηματοδότησαν τις οικονομίες των σημερινών δανειστών μας.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα συστήματα παρακολούθησης, ο μεγάλος όγκος των δημοσίων έργων στην Ελλάδα, σχετίζεται και αυτός με μίζες, διαπλοκή κ.λ.π.. Είναι σαφές ότι από τους ολυμπιακούς αγώνες δεν ωφελήθηκε ο λαός, παρά μια συγκεκριμένη δράκα εργοληπτών.
Δεν υπήρξε σοβαρό τμήμα των δημόσιων επενδύσεων που να κατευθυνθεί προς έρευνα, τεχνολογία, καινοτομία, εκπαίδευση, ώστε μακροπρόθεσμα να ωφεληθεί η χώρα και οι εργαζόμενοι (π.χ: όπως η Φιλανδία).
Οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, την ανεργία, την εκπαίδευση κ.λ.π. είναι ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι χαμηλότερες στην ευρωζώνη.
Η φορολογία είναι από τις πιο άδικες για τους αδύναμους, και πιο φιλικές- σε όλη σχεδόν- την Ευρώπη των 27, στις ισχυρές κοινωνικές ομάδες, στο κεφάλαιο, στους εφοπλιστές, στις τράπεζες.
Δεν μπορεί λοιπόν ο ελληνικός πληθυσμός που βιώνει τις μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες στην ευρωζώνη, να θεωρείται υπεύθυνος για ένα χρέος από το οποίο δεν κέρδισε τίποτα, από ένα χρέος που μοιράστηκε σε μίζες, εργολάβους, τοκοχρεολύσια, στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Συμπερασματικά : Το δημόσιο χρέος ως μέγεθος και με δεδομένη την σύνθεσή του-εξωτερικό χρέος στο μεγαλύτερο μέρος του- έχει πάψει να είναι διαχειρήσιμο. Το προπαγανδιστικό κυβερνητικό σενάριο εξόδου στις αγορές, είναι όνειρο θερινής νυκτός και συνιστά πολιτική απάτη. Άρα είναι πολύ πιθανό το σενάριο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, η μιας χρεοκοπίας στο βραχυπρόθεσμο μέλλον. Πέρα από αυτά, οι μακροοικονομικές ανισορροπίες της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι εφικτό να αντιμετωπιστούν μέσα στο πλαίσιο των κανόνων του ευρώ. Για αυτό το λόγο, οι ελάχιστοι όροι παραμονής της Ελλάδας στο πλαίσιο του ευρώ, που θέτει το μέτωπο ανατροπής και αλληλεγγύης, πρέπει να διερευνηθούν και να γίνουν εργατικές διεκδικήσεις. Τέλος από νομικής και ηθικής πλευράς, δικαιούται η πλειοψηφία του λαού να αρνηθεί την πληρωμή του χρέους, μια που από αυτό το χρέος δεν βελτίωσε την θέση του και συγχρόνως συναρτάται με χρηματισμό και μίζες. Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους υπέρ του λαού, παραγράφοντας το μεγαλύτερο μέρος του, αναλαμβάνοντας αυτό, που έχει αντοχές για να πληρώσει και κυρίως αυτό που έχουν στα χέρια τους εθνικά και διεθνή ασφαλιστικά ταμεία και μικροαποταμιευτές-για ηθικούς λόγους και για λόγους εργατικής αξιοπρέπειας- είναι το πρώτο βήμα για την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας από την κρίση. Μια πρώτη εργατική απόπειρα στο νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης, που θα δώσει το παράδειγμα σε όλο τον Νότο και στην εργατική τάξη όλης της Ηπείρου.
(1) Σύμφωνα με τον ορισμό της συνθήκης του Μάαστριχτ, ως δημόσιο χρέος (το χρέος της γενικής κυβέρνησης είναι ο τεχνικός όρος), ορίζεται το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αφού αφαιρεθεί το ενδοκυβερνητικό χρέος (πρόκειται κυρίως για έντοκα γραμμάτια και ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν ασφαλιστικοί οργανισμοί και άλλοι φορείς του δημόσιου τομέα).
**********************************************************************************
Επιτροπή Επικοινωνίας και Τεκμηρίωσης Μετώπου – Ελεύθερη Αττική
Πόσο αναγκαίο ήταν το Μνημόνιο;
Προέλευση Ελλειμμάτων
- Η κρίση άρχισε από την Αμερική, από τη φούσκα των subprimes. Οι τράπεζες παρουσίασαν μεγάλες τρύπες, καθώς και οι ασφαλιστικές εταιρίες. Τα κράτη έσπευσαν προς διάσωση των τραπεζών. Και η τραπεζική κρίση μετατράπηκε σε δημοσιονομική, δηλαδή με εκτόξευση των δημοσίων ελλειμμάτων.
- Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική. Αυτό φαίνεται στο παρακάτω γράφημα το οποίο απεικονίζει τα δημοσιονομικά ελλείμματα της Αμερικής, της Ιαπωνίας, της Ευρωζώνης και των χωρών του ΟΟΣΑ. Και τα οποία γεννήθηκαν από τον μηχανισμό που περιγράφεται παραπάνω.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι το αντίθετο.
- Γιατί οι ελληνικές τράπεζες έχουν πρόβλημα, αφού δεν υπήρξε ανάλογη οικιστική φούσκα όπως στην Αμερική, Ιρλανδία και Ισπανία;
Λάθος! Οι ελληνικές τράπεζες είναι εκτεθειμένες σε επισφαλή δάνεια κατά €20 περίπου δις. Επίσης παρουσίασαν μεγάλο πρόβλημα ρευστότητας επειδή λόγω καχυποψίας η δια-τραπεζική αγορά δεν λειτούργησε και δεν λειτουργεί. Έτσι ο μόνος τρόπος δανεισμού τους παρέμεινε η ΕΚΤ, από την οποία με εγγυήσεις του ελληνικού κράτους δανείστηκαν γύρω στα €90 δις.
- Το ΔΝΤ προσκλήθηκε επειδή η Ελλάδα δεν μπορούσε να βγει στις αγορές. Δεν ήταν όμως έτσι τον Οκτώβριο του 2009. Τα spreads ήταν πολύ χαμηλά και το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ παρέμενε στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες χρονιές. Τον πανικό στις αγορές τον δημιούργησε η ίδια η κυβέρνηση Παπανδρέου, οι οποίες και αντέδρασαν ανεβάζοντας σιγά σιγά τα spreads. Στη συνέχεια οι εξελίξεις ήταν υπό μορφήν χιονοστιβάδας.
- Ειδικά για την Ελλάδα το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι αποτέλεσμα και της χρηματοδότησης του εξωτερικού της χρέους. Οι τόκοι μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνουν χρόνο με το χρόνο αγγίζοντας και ξεπερνώντας το 5%. Ενώ, για παράδειγμα τα τοκοχρεολύσια για το 2009 (41.34 δις) αποτελούν το 17% του ΑΕΠ. (Στο νούμερο αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός).
- Το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι αποτέλεσμα τριών παραγόντων:
Α) της χρηματοδότησης των εμπορικών ελλειμμάτων της Ελλάδας με τις χώρες της ευρωζώνης.
Β) της υστέρησης των φορολογικών εσόδων, κυρίως λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής των πολυεθνικών οι οποίες μπορούν να εγγράφουν τα κέρδη τους σε όποιο κράτος τους συμφέρει καλύτερα.
Αλλά και λόγω φοροαπαλλαγών
α) στο εφοπλιστικό κεφάλαιο (ποντοπόρα και ακτοπλοΐα),
β) στην εκκλησία,
γ) στις επιχειρήσεις (25% στα επαναπενδυόμενα κέρδη, αν και εδώ οι αλχημείες στους ισολογισμούς είναι συνήθης πρακτική).
Γ) της χρηματοδότησης του εξωτερικού χρέους.
A.B.
******************************************************************************
*******************************************************************************
Επιτροπή Επικοινωνίας και Τεκμηρίωσης Μετώπου – Ελεύθερη Αττική
Δημήτρης Μπελαντής
Το Μνημόνιο, ο νόμος και το Σύνταγμα.
Η ίδια η κύρωση του Μνημονίου για το «μηχανισμό στήριξης της εθνικής οικονομίας» με τον ν. 3845/ 2010 αποτέλεσε την είσοδο σε μια γενικευμένη συνταγματική κρίση. Παρά το ότι η πλειοψηφία των συνταγματολόγων είναι ιδιαίτερα φειδωλή στις κρίσεις της, η έκταση του φαινομένου είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
1)Αντισυνταγματική κύρωση διεθνούς σύμβασης. Με δεδομένη τη θέση ότι το Μνημόνιο αποτελεί διεθνή συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα , την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., η κύρωσή του στην ελληνική Βουλή ( όπως δέχονται άλλωστε και έγκυροι συνταγματολόγοι) θα έπρεπε να πραγματωθεί ως κύρωση διεθνούς σύμβασης κατά΄το άρθρο 28 Σ και να γίνει με πλειοψηφία τουλάχιστον 180 βουλευτών και όχι 172, όπως συνέβη τον Μάιο του 2010 .
Επίσης , με κατοπινή διάταξη του ν. 3847/ 2010 αντικαταστάθηκε η υποχρέωση του Υπουργού Οικονομικών να φέρνει τις διεθνείς συμφωνίες που συνάπτει στη Βουλή προς κύρωση με το «εισάγει στη Βουλή προς ενημέρωση» (;;).
Τώρα, ως προς την ουσία του κυρωτικού νόμου 3845/ 2010 .
2) Κατάργηση της συλλογικής αυτονομίας στον ιδιωτικό τομέα. Οι διατάξεις του καταργούν ουσιαστικά τη συλλογική διαπραγμάτευση στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα . Με το άρθρο 2 παρ. 7 του νόμου επιτάσσεται η δυνατότητα οι επιχειρησιακές συμβάσεις να κατισχύουν των κλαδικών και οι κλαδικές της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα . Καταργείται έτσι το ελάχιστο όριο της παραπάνω κλίμακας σύμβασης ως διασφαλιστικό του εργαζομένου , η περίφημη δηλαδή αρχή της έννοιας υπέρ του εργαζομένου, η οποία κατοχυρώνεται ως ουσιαστικό περιεχόμενο της συλλογικής αυτονομίας/ διαπραγμάτευσης (άρθρο 22 παρ. 2 Σ ) αλλά και της ιδίας της συνδικαλιστικής ελευθερίας, όπως αυτή κατοχυρώνεται κατά το άρθρο 23 παρ. 1 Σ και Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας ( 98/ 1949 κ.α. ) .
Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι και σε περιπτώσεις του
3)Κατάργηση της συλλογικής αυτονομίας και των συλλογικών συμφωνιών στο δημόσιο τομέα.
Επίσης, οι μονομερείς περικοπές
4) Κατάργηση ασφαλιστικών και περιουσιακών δικαιωμάτων.
Περαιτέρω, η κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης ,πέρα από τον γενικότερο χαρακτήρα τους ως κοινωνικών παροχών, συνιστά και προσβολή αμιγώς περιουσιακών δικαιωμάτων για τα οποία έχουν καταβληθεί οι σχετικές εισφορές και υποχρεώσεις , κατά το 1ο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, όπως έχει δεχθεί σε ανάλογες περιπτώσεις το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο Στρασβούργο).
5) Κατάργηση της ίσης μισθολογικής μεταχείρισης
Επίσης, δημιουργούνται διαφορετικά/άνισα καθεστώτα εργαζομένων αφού κατά την διάταξη άρθρου 2 παρ. 6 του ν. 3845/ 2010 είναι δυνατόν οι νεοδιοριζόμενοι να αμοίβονται με αποδοχές κατώτερες του βασικού μισθού της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. Πρόκειται για το αντίστοιχο του νόμου για την «πρώτη απασχόληση» που δημιούργησε σάλο στη Γαλλία πριν από μερικά χρόνια Είναι προφανές ότι διακυβεύεται η αρχή της ίσης μεταχείρισης (άρθρο 4 παρ. 1 Σ και 22 υποπαρ. Β’ Σ ) και μάλιστα με γνώμονα όχι τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας αλλά την «ανταγωνιστικότητα» δηλ. τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Ήδη, ετοιμάζονται νομοθετικά μέτρα για την τοπική υπέρβαση των συλλογικών ή νόμιμων κατώτατων ορίων αποδοχών σε περιοχές «αυξημένης ανεργίας» κλπ.
6) Συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού κεκτημένου
Τίθεται ένα γενικότερο ζήτημα πέρα από τις επιμέρους επισημάνσεις με αφορμή τις διατάξεις του κυρωτικού νόμου του Μνημονίου . Βασική αρχή του ισχύοντος Συντάγματος αποτελεί η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρο 25 παρ. 1 Σ).
Παρά το ότι από κάποιες πλευρές
Η πλήρης ανατροπή του
7) Πορεία προς μια πειθαρχημένη- «ολοκληρωτική» δημοκρατία
Από την άλλη πλευρά η ευρεία εξουσιοδότηση στον Υπουργό
Όλα τα παραπάνω δείχνουν τη
Δημήτρης Μπελαντής
Το Μνημόνιο, ο νόμος και το Σύνταγμα.
Η ίδια η κύρωση του Μνημονίου για το «μηχανισμό στήριξης της εθνικής οικονομίας» με τον ν. 3845/ 2010 αποτέλεσε την είσοδο σε μια γενικευμένη συνταγματική κρίση. Παρά το ότι η πλειοψηφία των συνταγματολόγων είναι ιδιαίτερα φειδωλή στις κρίσεις της, η έκταση του φαινομένου είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
1)Αντισυνταγματική κύρωση διεθνούς σύμβασης. Με δεδομένη τη θέση ότι το Μνημόνιο αποτελεί διεθνή συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα , την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., η κύρωσή του στην ελληνική Βουλή ( όπως δέχονται άλλωστε και έγκυροι συνταγματολόγοι) θα έπρεπε να πραγματωθεί ως κύρωση διεθνούς σύμβασης κατά΄το άρθρο 28 Σ και να γίνει με πλειοψηφία τουλάχιστον 180 βουλευτών και όχι 172, όπως συνέβη τον Μάιο του 2010 .
Επίσης , με κατοπινή διάταξη του ν. 3847/ 2010 αντικαταστάθηκε η υποχρέωση του Υπουργού Οικονομικών να φέρνει τις διεθνείς συμφωνίες που συνάπτει στη Βουλή προς κύρωση με το «εισάγει στη Βουλή προς ενημέρωση» (;;).
Τώρα, ως προς την ουσία του κυρωτικού νόμου 3845/ 2010 .
2) Κατάργηση της συλλογικής αυτονομίας στον ιδιωτικό τομέα. Οι διατάξεις του καταργούν ουσιαστικά τη συλλογική διαπραγμάτευση στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα . Με το άρθρο 2 παρ. 7 του νόμου επιτάσσεται η δυνατότητα οι επιχειρησιακές συμβάσεις να κατισχύουν των κλαδικών και οι κλαδικές της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα . Καταργείται έτσι το ελάχιστο όριο της παραπάνω κλίμακας σύμβασης ως διασφαλιστικό του εργαζομένου , η περίφημη δηλαδή αρχή της έννοιας υπέρ του εργαζομένου, η οποία κατοχυρώνεται ως ουσιαστικό περιεχόμενο της συλλογικής αυτονομίας/ διαπραγμάτευσης (άρθρο 22 παρ. 2 Σ ) αλλά και της ιδίας της συνδικαλιστικής ελευθερίας, όπως αυτή κατοχυρώνεται κατά το άρθρο 23 παρ. 1 Σ και Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας ( 98/ 1949 κ.α. ) .
Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι και σε περιπτώσεις του
3)Κατάργηση της συλλογικής αυτονομίας και των συλλογικών συμφωνιών στο δημόσιο τομέα.
Επίσης, οι μονομερείς περικοπές
4) Κατάργηση ασφαλιστικών και περιουσιακών δικαιωμάτων.
Περαιτέρω, η κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης ,πέρα από τον γενικότερο χαρακτήρα τους ως κοινωνικών παροχών, συνιστά και προσβολή αμιγώς περιουσιακών δικαιωμάτων για τα οποία έχουν καταβληθεί οι σχετικές εισφορές και υποχρεώσεις , κατά το 1ο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, όπως έχει δεχθεί σε ανάλογες περιπτώσεις το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο Στρασβούργο).
5) Κατάργηση της ίσης μισθολογικής μεταχείρισης
Επίσης, δημιουργούνται διαφορετικά/άνισα καθεστώτα εργαζομένων αφού κατά την διάταξη άρθρου 2 παρ. 6 του ν. 3845/ 2010 είναι δυνατόν οι νεοδιοριζόμενοι να αμοίβονται με αποδοχές κατώτερες του βασικού μισθού της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. Πρόκειται για το αντίστοιχο του νόμου για την «πρώτη απασχόληση» που δημιούργησε σάλο στη Γαλλία πριν από μερικά χρόνια Είναι προφανές ότι διακυβεύεται η αρχή της ίσης μεταχείρισης (άρθρο 4 παρ. 1 Σ και 22 υποπαρ. Β’ Σ ) και μάλιστα με γνώμονα όχι τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας αλλά την «ανταγωνιστικότητα» δηλ. τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Ήδη, ετοιμάζονται νομοθετικά μέτρα για την τοπική υπέρβαση των συλλογικών ή νόμιμων κατώτατων ορίων αποδοχών σε περιοχές «αυξημένης ανεργίας» κλπ.
6) Συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού κεκτημένου
Τίθεται ένα γενικότερο ζήτημα πέρα από τις επιμέρους επισημάνσεις με αφορμή τις διατάξεις του κυρωτικού νόμου του Μνημονίου . Βασική αρχή του ισχύοντος Συντάγματος αποτελεί η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρο 25 παρ. 1 Σ).
Παρά το ότι από κάποιες πλευρές
Η πλήρης ανατροπή του
7) Πορεία προς μια πειθαρχημένη- «ολοκληρωτική» δημοκρατία
Από την άλλη πλευρά η ευρεία εξουσιοδότηση στον Υπουργό
Όλα τα παραπάνω δείχνουν τη
Επιτροπή Επικοινωνίας και Τεκμηρίωσης Μετώπου – Ελεύθερη Αττική
Δημήτρης Μπελαντής , Οκτώβριος 2010
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα ο βασικός πολιορκητικός κριός κατά της κοινωνίας για να εφαρμοστεί πλήρως το Μνημόνιο και ο αντιλαϊκός «Μηχανισμός Στήριξης» . Αφ’ενός μεν προωθεί στη Βουλή ή μέσα από διατάγματα όλα τα «αναγκαία μέτρα» για την εφαρμογή του Μνημονίου αφ’ ετέρου δε προσπαθεί με τα μέσα μιας άθλιας προπαγανδιστικής εκστρατείας να πείσει το λαό ότι το Μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, να πείσει έτσι τους εργαζόμενους ότι οι αιματηρές θυσίες στις οποίες υποβάλλονται είναι αναγκαστική λύση και κάθε παρέκκλιση από αυτήν θα ήταν καταστροφική . Τα ΜΜΕ και ιδίως τα ηλεκτρονικά την συντρέχουν στο έργο της αυτό.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει, να ανατραπεί κάτω από το βάρος των λαϊκών και κοινωνικών αγώνων. Δεν υπάρχουν, όπως υποστηρίζουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις, περιθώρια διαπραγμάτευσης, συνεννόησης ή πειθούς προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον Πρωθυπουργό . Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να «διορθωθεί» κάτω από πίεση το κυβερνητικό έργο. Ας θυμηθούμε εδώ ότι το ΠΑΣΟΚ κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους με το «λεφτά υπάρχουν» πριν από τις εκλογές του 2009 αλλά και διαμόρφωσε μέσα από τις «καταγγελίες» του Γιώργου Παπανδρέου μετεκλογικά το εσωτερικό και διεθνές πολιτικό κλίμα για να πάμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Είναι η ίδια κυβέρνηση που πέρα από την προπαγάνδα της
Οι αγώνες κατά της εφαρμογής του
Μαζί με την κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί ένας ευρύτερος συνασπισμός δυνάμεων που είτε συγκυβερνά πρακτικά με το ΠΑΣΟΚ ( ΛΑΟΣ, ομάδα Μπακογιάννη) είτε το αντιπολιτεύεται χωρίς να έχει μια πραγματικά μη νεοφιλελεύθερη πολιτική (η Ν.Δ. του Σαμαρά ). Δεν θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση αυτή για να αντικατασταθεί από μια ρεπλίκα και αντίγραφό της. Ούτε από ένα άλλο νεοφιλελεύθερο κόμμα ούτε από μια νεοφιλελεύθερη συμμαχία των προθύμων. Μόνο μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία της Αριστεράς μπορεί να απαντήσει στην κρίση.
Ούτε μπορεί να δοθεί λύση
Στα πλαίσια του δικομματικού ή και του πολυκομματικού συστημικού πλαισίου υπάρχει πλούσια εμπειρία από περιπτώσεις όπου μια αντιλαϊκή κυβέρνηση έπεσε εκλογικά και έτσι απορροφήθηκε η κοινωνική δυσαρέσκεια για να αντικατασταθεί από μια άλλη που αργότερα εφάρμοσε το ίδιο πάνω κάτω πρόγραμμα. Όταν ζητάμε να πέσει η κυβέρνηση, αυτό το εννοούμε πάντοτε σε μια λογική πύκνωσης και πολιτικοποίησης των κοινωνικών αγώνων αλλά και ανατροπής του πυρήνα του πολιτικού συστήματος και της εναλλαγής των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία .
*******************************************************************
------------------------------
Δημήτρης Μπελαντής , Οκτώβριος 2010
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα ο βασικός πολιορκητικός κριός κατά της κοινωνίας για να εφαρμοστεί πλήρως το Μνημόνιο και ο αντιλαϊκός «Μηχανισμός Στήριξης» . Αφ’ενός μεν προωθεί στη Βουλή ή μέσα από διατάγματα όλα τα «αναγκαία μέτρα» για την εφαρμογή του Μνημονίου αφ’ ετέρου δε προσπαθεί με τα μέσα μιας άθλιας προπαγανδιστικής εκστρατείας να πείσει το λαό ότι το Μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, να πείσει έτσι τους εργαζόμενους ότι οι αιματηρές θυσίες στις οποίες υποβάλλονται είναι αναγκαστική λύση και κάθε παρέκκλιση από αυτήν θα ήταν καταστροφική . Τα ΜΜΕ και ιδίως τα ηλεκτρονικά την συντρέχουν στο έργο της αυτό.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει, να ανατραπεί κάτω από το βάρος των λαϊκών και κοινωνικών αγώνων. Δεν υπάρχουν, όπως υποστηρίζουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις, περιθώρια διαπραγμάτευσης, συνεννόησης ή πειθούς προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον Πρωθυπουργό . Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να «διορθωθεί» κάτω από πίεση το κυβερνητικό έργο. Ας θυμηθούμε εδώ ότι το ΠΑΣΟΚ κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους με το «λεφτά υπάρχουν» πριν από τις εκλογές του 2009 αλλά και διαμόρφωσε μέσα από τις «καταγγελίες» του Γιώργου Παπανδρέου μετεκλογικά το εσωτερικό και διεθνές πολιτικό κλίμα για να πάμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Είναι η ίδια κυβέρνηση που πέρα από την προπαγάνδα της
Οι αγώνες κατά της εφαρμογής του
Μαζί με την κυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί ένας ευρύτερος συνασπισμός δυνάμεων που είτε συγκυβερνά πρακτικά με το ΠΑΣΟΚ ( ΛΑΟΣ, ομάδα Μπακογιάννη) είτε το αντιπολιτεύεται χωρίς να έχει μια πραγματικά μη νεοφιλελεύθερη πολιτική (η Ν.Δ. του Σαμαρά ). Δεν θέλουμε να πέσει η κυβέρνηση αυτή για να αντικατασταθεί από μια ρεπλίκα και αντίγραφό της. Ούτε από ένα άλλο νεοφιλελεύθερο κόμμα ούτε από μια νεοφιλελεύθερη συμμαχία των προθύμων. Μόνο μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία της Αριστεράς μπορεί να απαντήσει στην κρίση.
Ούτε μπορεί να δοθεί λύση
Στα πλαίσια του δικομματικού ή και του πολυκομματικού συστημικού πλαισίου υπάρχει πλούσια εμπειρία από περιπτώσεις όπου μια αντιλαϊκή κυβέρνηση έπεσε εκλογικά και έτσι απορροφήθηκε η κοινωνική δυσαρέσκεια για να αντικατασταθεί από μια άλλη που αργότερα εφάρμοσε το ίδιο πάνω κάτω πρόγραμμα. Όταν ζητάμε να πέσει η κυβέρνηση, αυτό το εννοούμε πάντοτε σε μια λογική πύκνωσης και πολιτικοποίησης των κοινωνικών αγώνων αλλά και ανατροπής του πυρήνα του πολιτικού συστήματος και της εναλλαγής των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία .
*******************************************************************
Επιτροπή Επικοινωνίας και Τεκμηρίωσης Μετώπου – Ελεύθερη Αττική
Οι έξι διαφορετικές πηγές της ΕΝΟΧΗΣ
ΕΝΟΧΗ ΛΟΓΩ ΥΠΕΡΔΑΝΕΙΣΜΟΥ
- Τόσο η FED όσο και η ΕΚΤ είχαν υιοθετήσει για δεκαετία/ες την πολιτική φτηνού χρήματος, με σκοπό την τόνωση της ζήτησης. Δηλαδή, η δανειακές διευκολύνσεις των νοικοκυριών και η πρόσκληση για δανεισμό ήταν συνειδητή οικονομική πολιτική την οποία συνυπέγραφαν και 29 κάτοχοι Nobel οικονομίας. Τώρα που η πολιτική αυτή οδήγησε σε υπερχρεώσεις κυρίως του ιδιωτικού τομέα, δεν μπορεί να έρχονται και να ζητάνε το λογαριασμό από τον καθένα ο οποίος συμμορφωνόταν προς τις πιο έγκυρες επιταγές.
- Παρά ταύτα η Ελλάδα έχει ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα ιδιωτικού δανεισμού στην Ε.Ε. Ο παρακάτω πίνακας (Δεκ. 2008) δίνει σε φθίνουσα κατάταξη τον συνολικό ιδιωτικό δανεισμό, (νοικοκυριά και επιχειρήσεις). Σε σύνολο 18 χωρών η Ελλάδα είναι τρίτη από το τέλος.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
- Λουξεμβούργο 202,8 δισ. ευρώ στο 553%.του ΑΕΠ
- Μάλτα 25 δισ. ευρώ στο 433% του ΑΕΠ.
- Κύπρος 54,4 δισ. ευρώ στο 321% του ΑΕΠ.
- Ηνωμένο Βασίλειο 5,11 τρισ. ευρώ στο 281% του ΑΕΠ.
- Ιρλανδία 481 δισ. ευρώ στο 259%.
- Δανία 554 δισ. ευρώ στο 238% του ΑΕΠ.
- Κάτω Χώρες 1,1 τρισ. ευρώ στο 185% του ΑΕΠ.
- Ισπανία 1,98 τρισ. ευρώ στο 181% του ΑΕΠ.
- Πορτογαλία 281,76 δισ. ευρώ στο 169% του ΑΕΠ.
- Αυστρία 420 δισ. ευρώ στο 149% του ΑΕΠ.
- Γερμανία 3,23 τρισ. ευρώ στο 129% του ΑΕΠ.
- Γαλλία 2,3 τρισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.
- Βέλγιο δάνεια 402 δισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.
- Ιταλία 1,8 τρισ. ευρώ στο 115% του ΑΕΠ.
- Σλοβενία δάνεια 34,54 δισ. ευρώ στο 93% του ΑΕΠ.
- Ελλάδα δάνεια 225 δισ. ευρώ στο 92% του ΑΕΠ.
- Φιλανδία δάνεια 165,46 δισ. ευρώ στο 89,6% του ΑΕΠ.
- Σλοβακία 30,75 δισ. ευρώ στο 47,4% του ΑΕΠ.
ΕΝΟΧΗ ΛΟΓΩ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ (ποιοι φοροαπαλλάσσονται)
- Η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα προέρχεται α) από 1000 περίπου νόμιμες φοροαπαλλαγές, κυρίως του εφοπλιστικού κεφαλαίου το οποίο αποτελεί το 7.9% του ΑΕΠ. http://www.apogevmatini.gr/?p=
50842 και β) από τη συστηματική μείωση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα στην χρονική περίοδο 2004-2008 οι φόροι μισθωτών/συνταξιούχων αυξήθηκαν κατά +56%, ενώ των νομικών προσώπων μειώθηκαν κατά -1%.
Από τη χρήση 2004 έως τη χρήση 2007 η Ν.Δ. μείωσε την φορολόγηση των Α.Ε. από 35% σε 25%, το ΠΑΣΟΚ το μείωσε περαιτέρω στο 24% για φέτος και για του χρόνου εξήγγειλε ότι θα το φθάσει στο 20%.
2. Η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα προέρχεται επίσης από τη χρόνια αδυναμία των εισπρακτικών μηχανισμών.
Η Ελλάδα έχει πολύ χαμηλό ποσοστό φορολογικών εσόδων, ως προς το ΑΕΠ, σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. Συγκεκριμένα υπολείπεται από τον μέσο όρο της Ε.Ε.-27 κατά 6,4 μονάδες του ΑΕΠ.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η παραπάνω απόκλιση δεν συμπεριλαμβάνει την έννοια της παραοικονομίας, αφού το ύψος των φορολογικών εσόδων υπολογίζεται, κάθε έτος, επί του επίσημου ΑΕΠ. Λαμβάνοντας υπόψη αυτή τη διευκρίνιση μπορούμε να υπολογίσουμε ότι αν η Ελλάδα βρισκόταν απλά στον μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, θα είχε εισπράξει φορολογικά έσοδα της τάξεως των 94,85 δισ. ευρώ. Αν προσθέταμε και για το έτος 2009, που δεν έχουμε στοιχεία, ένα ποσό αντίστοιχο με το 2008 (συντηρητικός υπολογισμός αφού η διαφορά των εσόδων βαίνει αυξανόμενη), θα καταλήγαμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι στην εν λόγω περίοδο άνθησης της ελληνικής οικονομίας, δεν εισπράχτηκε από το κράτος το ποσό των 110 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο επαχθές δάνειο που έλαβε η χώρα από την τρόικα. http://www.avgi.gr/
ΕΝΟΧΗ ΕΠΕΙΔΗ ΑΦΕΘΗΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΦΘΑΡΟΥΝ…
ΕΝΟΧΗ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ κλπ.
Η φορά της διαφθοράς είναι πάντα από τα πάνω προς τα κάτω. Οι κυβερνήσεις διαφθείρουν με ανταλλάγματα θέσεις εργασίας που είναι και το μεγάλο δέλεαρ, σε εποχές μάλιστα με υψηλά ποσοστά ανεργίας.
ΕΝΟΧΗ ΛΟΓΩ ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ (Στοιχεία από το Forbes του 2008)
…. South Korea's hard-working citizenry is not alone. Greece comes second in the OECD's rankings with 2,052 hours worked on average each year, and just behind is a trio of Eastern European nations: Czech Republic, Hungary and Poland. The U.S. is also above the OECD average of 32 nations, coming at No. 9, with 1,797 hours worked on average each year.
One nation that is famed for a short working week is France, whose 35-hour week is currently in a state of flux. But even the French aren't the OECD's most leisurely workers: Bottom of the list are the tall and amiable Dutch, who work an average 1,391 hours per year, preceded by Norway and Germany…
ΕΝΟΧΗ ΛΟΓΩ ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΥΨΗΛΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ
Τέλος σε ό,τι αφορά τους μισθούς που θεωρούνται υψηλοί αρκεί να αναφέρουμε ότι με βάση στοιχεία που περιέχονται στην Έρευνα εργατικού δυναμικού της ΕΣΥΕ και αφορούν το δεύτερο τρίμηνο του 2008 το 25% των μισθωτών αμείβεται με καθαρές αποδοχές που δεν ξεπερνούν τα 750 ευρώ μηνιαίως. Ενώ, ένα 30% επιπλέον με αποδοχές από 750 έως 1.000 ευρώ. Το 55% των εργαζομένων δηλαδή ζει με 1.000 ευρώ μηνιαίως! Το εισόδημα αυτό μάλιστα με πραγματικούς όρους βαίνει σταθερό μειούμενο στο σύνολο του κοινωνικού πλούτου.
Με βάση στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στην ετήσια έκθεση του ΙΝΕ – ΓΣΕΕ του 2009 το μερίδιο της εργασίας ως ποσοστό του ΑΕΠ χάνει διαρκώς έδαφος στο πέρασμα του χρόνου. Ενώ μεταξύ 1978-1983 κυμαινόταν μεταξύ 70-75%, την περίοδο 1984-1990 έφθασε το 65-70% κι από το 1994 μέχρι σήμερα μειώθηκε στο 62%.
------------------------------
