1. Η ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη, αναδεικνύει και τις διαφορές προσεγγίσεις κεντρικών εταίρων στη Συμμαχία της Δύσης. Πως την ερμηνεύεται;
Απλά, γιατί παίζουν με τη φωτιά. Η Λιβύη μπορεί να εξελιχθεί σε νέο Αφγανιστάν ή νέο Ιράκ.
Ακόμα όμως και απλοί άνθρωποι είναι μπερδεμένοι. Οι ιμπεριαλιστές κατασκευάζουν ένα τεχνητό δίλημμα, ώστε η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στη μαζική σφαγή των εξεγερμένων από ένα νικητή Καντάφι να παρουσιάζεται η στρατιωτική επέμβαση που τελικά αποβλέπει στα λιβυκά πετρέλαια.
Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να διευρύνουν την παγκόσμια στήριξη στην επέμβαση και ακόμα όσοι για λόγους αρχής καταδικάζουν την επέμβαση να το κάνουν με βαριά καρδιά, με αποχή από δυναμικές διαμαρτυρίες. Κανείς όμως δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα και στο κατασκευασμένο δίλημμα.
Όχι στον Καντάφι. Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όχι στην ελληνική συμμετοχή.
Δημοκρατία και Ειρήνη για τον λαό της Λιβύης.
Υπήρχε και υπάρχει ειρηνική λύση, ακόμα και σήμερα, όσες μεγάλες δυσκολίες κι αν χρειάζεται να ξεπερασθούν. Με την παρέμβαση και μεσολάβηση της Ρωσίας, της Κίνας ή των άλλων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας που απείχαν. Με τη δέσμευση της διεθνούς κοινότητας για αναγνώριση των εξεγερμένων ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης αμέσως μετά από την διοργάνωση γνήσιων εκλογών. Με τη διάθεση στις αρχές της Βεγγάζης καταθέσεων της οικογένειας Καντάφι σε ξένες τράπεζες.
Πάνω απ’ όλα όμως, η λύση μπορεί να προέλθει από την δημιουργία ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης και στήριξης των λαϊκών εξεγέρσεων στην Αραβία και όπου αλλού συμβούν.
2. Και πως κρίνεται, τη στάση της Ελλάδας σ΄ αυτή την επιχείρηση; Θεωρείται ότι υπάρχουν φόβοι από την εμπλοκή μας;
Ασφαλώς. Μια καχεκτική, αδύναμη, μισοδιαλυμένη κοινωνικά Ελλάδα σημαίνει ότι έχει χάσει το σημαντικότερο έρεισμα και για την εξωτερική της πολιτική, που είναι η οικονομική δύναμη. Με τη συμμετοχή της τώρα μέσω των βάσεων και των διευκολύνσεων στις ενέργειες των ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας σημαίνει το λιγότερο ότι θέτει εν κινδύνω και τις σχέσεις της με δεκάδες χώρες από τον μουσουλμανικό κόσμο. Υπάρχει μια πολιτική υποτέλειας, επιπολαιότητας και καιροσκοπισμού από τον έλληνα πρωθυπουργό, που σήμερα τάσσεται υπέρ της επέμβασης, ενώ πριν μήνες επιδείκνυε στον λίβυο δικτάτορα το προσωπικό του άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες της φυλής Καντάφι και της φυλής Παπανδρέου.
3. Σήμερα και αύριο οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα ασχοληθούν και πάλι με τα ζητήματα της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας. Μετά τη Σύνοδος της 11ης Μαρτίου, και τα αποτελέσματά της, που παρουσιάστηκαν ως επιτυχία από την ελληνική κυβέρνηση, τι άλλο πρέπει να περιμένουμε…
Στις 11 Μάρτη 2011 και εν συνεχεία σήμερα και αύριο, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ, αποφασίζουν να υποτάξουν την πολιτική εξουσία των χωρών μελών της ευρωζώνης στις επιταγές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το Σύμφωνο αυτό, στο οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου προσχωρεί με τυμπανοκρουσίες, μεταξύ άλλων, επιτάσσει: Την κατοχύρωση, των δημοσιονομικών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας, με συνταγματική διάταξη ή με νόμο πλαίσιο. Την υποβολή κάθε χρόνο από τον κάθε αρχηγό κράτους ή κυβέρνησης συγκεκριμένων εθνικών δεσμεύσεων, η υλοποίηση των οποίων θα παρακολουθείται το επόμενο 12μηνο από τη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης, με βάση σχετική έκθεση της Κομισιόν. Θα έχουμε δηλαδή κάθε χρόνο και για δεκάδες χρόνια την επιβολήετήσιων ευρωπαϊκών μνημονίων και μια μόνιμη θεσμική διαδικασία ελέγχου, που μας μετατρέπει σε χώρα πλήρως υποτελή.
Σε σχέση με την εξέλιξη των μισθών και την βιωσιμότητα των
Όλα αυτά, συνιστούν το μεγαλύτερο πλήγμα στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η κυβέρνηση Παπανδρέου εκχώρησε την πολιτική εξουσία στους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και αποδέχτηκε την εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των εδαφών της χώρας. Αποδεικνύεται έτσι σε μια κυβέρνηση επικίνδυνη για τη χώρα και το λαό, που πρέπει να φύγει το συντομότερο. Δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να υπογράψει την υποταγή της χώρας σ’ αυτό το Σύμφωνο-έκτρωμα.
4. Δεν σας εκπλήσσει η διαφαινόμενη ανοχή που επιδεικνύει η κοινωνία, παρά την αναμφίβολη υποβόσκουσα ένταση;
Είναι γνωστό το κόστος και η δυσκολία των εργαζομένων, και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να συμμετέχουν σε συχνές απεργίες και κινητοποιήσεις.
Σήμερα το απόγευμα αρχίζει το Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να επιβεβαιώσει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και την χρονική επέκταση της κυριαρχίας της Τρόικα. Η Αθήνα θα έπρεπε να έχει λαϊκή καταιγίδα που να γίνει αισθητή μέχρι τις Βρυξέλλες. Η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ επέλεξαν άσχετα την προχθεσινή μέρα για κινητοποίηση. Χαιρετίζω όσους συμμετείχαν. Όμως το αποτέλεσμα της χθεσινής συγκέντρωσης σε σχέση με όσα διακυβεύονται στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ήταν θλιβερό. Ούτε εκκλησιαστική λιτανεία.
Είναι πια κατεπείγον, απέναντι στις επίσημες εργατικές συνομοσπονδίες που καταντούν Γραφεία Τελετών, να διαμορφωθούν εναλλακτικές δικτυώσεις και εστίες συντονισμού, οι οποίες θα είναι γειωμένες με την πραγματική κοινωνία κι ιδιαίτερα με την νέα γενιά. Και ο μεγάλος στόχος να είναι ένας. Να γίνει η Πλατεία Συντάγματος Πλατεία Ταχρίρ.
5.Πάντως, προκαλεί εντύπωση και σε σημαντικά στρώματα της κοινωνίας, η αδυναμία των δυνάμεων της Αριστεράς να βρει, έστω και τα ελάχιστα σημεία, για συμπόρευση και αποτελεσματική κοινή δράση… Τι ακριβώς συμβαίνει κατά την άποψή σας;
Έχετε δίκιο. Ένας ισχυρός πόλος της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι ουσιαστική προϋπόθεση για την συγκρότηση, έμπνευση, λειτουργία ενός μετώπου του λαού.
Σήμερα κάθε τι, που μπορεί ειλικρινά να συμβάλει στην κοινή δράση είναι πολύτιμο. Και το πιο πολύτιμο είναι η διαπιστωμένη λαχτάρα των περισσοτέρων αριστερών να γίνει ένα βήμα μπροστά. Και το δεύτερο πολύτιμο είναι η αδημονία μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας να δει πάλι την αριστερά με αυτοπεποίθηση πάνω στην σκηνή.
Πιστεύουμε ότι χρειάζεται, βαθμιαία έστω, να υπάρξει ένα σημείο συνάντησης και διαλόγου για τις αξίες, τις θέσεις, τις πρωτοβουλίες, για τη χρησιμότητα, για την ανασυγκρότηση μέσα από στάχτες για το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα: του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φίλων του ΚΚΕ, των διαφοροποιημένων από το ΠΑΣΟΚ, της ριζοσπαστικής οικολογίας, πολιτικών κινήσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Μια τέτοια ενότητα θα καλύψει γρήγορα το έδαφος που έχει χαθεί τα τελευταία δύο χρόνια, θα δώσει ώθηση, πνοή και αισιοδοξία πάλι στην αριστερά.
6.Θα μπορούσε το αίτημα της συγκρότησης διεθνούς επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, να αποτελέσει ενωτικό αίτημα για την Αριστερά; Πως εξελίσσεται το εγχείρημα;
Όχι μόνο της αριστεράς. Θα έλεγα όλων των λογικών πολιτών. Και βρίσκει μεγάλη στήριξη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Τι κάνεις όταν είσαι στην ταβέρνα και σου φέρνουν το λογαριασμό και σου φαίνεται φουσκωμένος. Τον ελέγχεις. Διαβάζετε ένα – ένα τα πιάτα. Μπορεί να έχεις φάει σπαγγέτι ναπολιτάνα και να έχουν χρεώσει για αστακομακαρονάδα. Αυτό που κάνει κάθε λογικός άνθρωπος δεν το κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Σήμερα νομίζω χρειάζονται τέσσερις κεντρικοί στόχοι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση.
Πρώτο η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους και όλων των Δημόσιων Οικονομικών ώστε να προσδιορισθεί το μη αποδεκτό τμήμα του χρέους και διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους στα πλαίσια μιας αναδιαπραγμάτευσής του. Δεύτερο, η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικού – κρατικού τραπεζικού φορέα. Ο δημόσιος έλεγχος και η εθνικοποίηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας. Τρίτο, η κατάλυση του υπάρχοντος κρατικό – κομματικού τομέα της διαφθοράς. Η χρησιμοποίηση ενός νέου πραγματικού δημόσιου – κοινωνικού, συλλογικού, διαφανούς, ελεγχόμενου – ως κινητήρα για μια πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης. Τέταρτο, η δημιουργία ενός Κοινωνικού Κράτους, ως δικαιώματος του κόσμου της εργασίας και ως βασικού εργαλείου για την αποκατάσταση της ζήτησης, για την αναζωογόνηση της οικονομίας.
7.Που στοχεύει το «Μέτωπο»; Υπάρχουν σκέψεις για αυτόνομη κάθοδο στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές και εάν γίνουν ?
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν είναι ένα ακόμα κόμμα ή σχήμα της αριστεράς. Είναι πρωτοβουλία για τη συνάντηση δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς για τη συσπείρωση ευρύτατων δυνάμεων, πολλαπλής πολιτικής προέλευσης ή και κοινωνικών δυνάμεων στον διπλό στόχο: απομάκρυνση της κυβέρνησης – ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν μπορεί να ανθίσει παρά μόνο σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από καταστάσεις που τις χαρακτηρίζουν το τέλμα, η αμηχανία, η στασιμότητα, η ιεραρχία, η επιβολή. Είναι μια πρωτοβουλία δημοκρατίας που μπορεί να ανθίσει μόνο σε συνθήκες συντροφικότητας, διαφάνειας, αλληλοεκτίμησης.
